poniedziałek, 23 września 2013

Dziecko na warsztat – CZ. 1. BIOLOGIA: ANATOMIA na językach!

Witam wszystkich! W ramach projektu „Dziecko na warsztat” prezentuję pierwszy post.

Tematem wrześniowego warsztatu jest biologia ;-) Mój tytuł to ANATOMIA na językach!!

Zdecydowałam się na pokazanie Wam jak przeprowadziłam warsztaty z MALUSZKIEM (1,5 roku) i MAŁYM (4 lata).

Chciałbym zapowiedzieć, że wszystkie moje posty będę pisała w cieniu mojego głównego tematu „dwujęzyczności i dwukulturowości”, aby wszyscy, którzy zaglądają tu właśnie dla tego tematu, mogli znaleźć coś dla siebie.

Kilka słów teorii ode mnie. Warsztaty prowadzone przeze mnie opierają się na założeniu, iż wiedzę zdobywamy przez doświadczenie i język. Język jest nam potrzebny do opisu doświadczenia, które przeprowadziliśmy, do nazwania przyczyn i wniosków. Wreszcie do przekazania naszej nowo zdobytej wiedzy komuś innemu lub wykorzystanie jej dla siebie samego w życiu.

Jak z dziećmi dwujęzycznymi, wielojęzycznymi? Zdobywają one wiedzę w różnych językach. W różnym czasie zasób słów jest inny w każdym z tych języków. Jako małe dzieci znają najwięcej nazw zwierzątek, roślinek i części ciała ( to wszystko raczej z języka, którym posługuje się mama). Potem proporcje zwykle zmieniają się. Znają więcej słów z języka, którym posługują się w szkole. Język polski, jeśli jest językiem mniejszościowym, jest w wielu dziedzinach drugim.

Jeżeli chcemy utrzymać język polski w różnych dziedzinach wiedzy, musimy powoli poszerzać słownictwo i wiedzę o świecie w tym języku. Starszym dzieciom możemy zaproponować książki, filmy, opowieści, doświadczenia własne i …warsztaty.

Myślę, że wielu inspiracji możemy się spodziewać po projekcie „Dziecko na warsztat” – tyle mam i dzieci – z pewnością będą tam pomysły, z których będziemy mogli wybrać naszym dzieciom zajęcia im odpowiadające. I wszystko w języku polskim!! ;-)

Ja chciałabym dzisiaj zaproponować ANATOMIĘ z językiem dla MALUSZKA i MAŁEGO.

Anatomia dla 1,5-rocznego dziecka skomplikowana nie może być… ale może być wesoła i pouczająca. Są to proste zabawy, które zwykle intuicyjnie rodzice wykonują z malutkimi dziećmi. Wiadomo, uczymy nazywania poszczególnych części ciała, poznawania schematu własnego ciała, poczucia własnego ciała. Zabawy wchodzące w skład warsztatu pojawiały się w naszym życiu od wielu miesięcy, ale dzięki przygotowywaniu się do ANATOMII dla MALUSZKA pojawiają się częściej i bardziej świadomie! Polecam szczerze jak najczęściej!

Jaki warsztat przygotowałam dla Alicji (wiek: półtora roku)?
1. Zabawy ruchowe, motoryka duża małych nóżek, rączek i całości:-) Ala jest bardzo sprawna ruchowo, ale zawsze może poćwiczyć! Ćwiczymy rozumienie poleceń i wyrazów:
- Alunia! Daj nogę, założymy bucik. Daj rączkę założymy rękawiczkę (dziś było tak zimno, że nie musiałam naciągać czasowo tej czynności…brr…). Ala, podnieś pupę!
• - Alunia wspinamy się na łóżko! – Noga! Ręka!, Pupa! Hop!; Ala! Schodzimy: Nogi!, Pupa,! Ręce! Brawo!


V 2. Zabawy paluszkowe (wstęp do motoryki dużej) . KOSI KOSI ŁAPCI; IDZIE RAK, NIEBORAK; TU TU SROCZKA KASZKĘ WAŻYŁA; LECI MUSZKA DO MALUSZKA; W ramach projektu „Dziecko na warsztat” bawiłam się z Alą dużo. Okazało się, że wcześniej za mało jej proponowałam takich zabaw, bo bardzo się jej podobało. Aż piszczała! Śmiała się! Skakała! Mówiła jeszcze, jeszcze! Tu, ku inspiracji, polecam zabawy paluszkowe Marty Bogdanowicz.

3. Koordynacja ruchowa LAMPA – NOS – zabawa śmieszna i stara, pozwala dziecku uczyć się wskazywania palcem, odkrywania schematu ciała i ćwiczy koordynacje ruchowo – wzrokową.

4. Masaż – masując Alicję mówię:
Ala, teraz nóżka, raz, dwa, trzy. Kochana nóżka!. Teraz stopa. Tu, tu i tu! Teraz paluszki – tu, tu, tu, tu i tu! Polecam szczególnie przy dzieciach niespokojnych, nadwrażliwych, mających problemy ze snem, mających problemy z koordynacja ruchową. Możemy w końcu potraktować masaż jako zabawę i uczyć poczucia ciała i nazywania części ciała. U nas masaż na warsztat poszedł nie pierwszy raz ;-)

5. Postanowiłam sprawdzić ile słów z zakresu anatomii zna (rozumie i mówi) Ala i ewentualnie wprowadzić jej nowe. Na warsztat wzięłam OKO, UCHO, NOS, BUZIA, WŁOSY, SZYJA, RĘKA, ŁOKIEĆ, BRZUCH, PLECY, PUPA, NOGI, KOLANA, PALCE, STOPY. Pytałam: Gdzie Ala ma oko? Gdzie Ala ma ucho? Gdzie nos? Itd. Potem dotykałam ciała Alicji i pytałam: Co to?; następnie pokazywałam na sobie i pytałam: Ala! CO to?. Kolejne pytałam: Ala, Gdzie mama ma oko? Gdzie mama ma włosy itd…

Maksymilian;
wspieranie języka polskiego. Oto ćwiczenia, które przeprowadziłam w ciągu kilku dni z Maksymilianem (4 lata):

- czytanie, na materiale „anatomicznym” ćwiczyłam czytanie globalne i przechodzenie na czytanie sekwencyjne – z wyrazów na sylaby. Czytanie w języku polskim, mniejszościowym jest wyzwaniem, które zalecam i promuję wśród rodziców dzieci dwujęzycznych. Polecam i jednojęzycznym ;-) Oto film:



- piosenka (kolana palce, kolana palce itd…) jest to piosenka znana przez wszystkie polskie dzieci. Chciałabym , aby i moje dziecko ją znało po polsku. Dodatkow, muzycznie uzdolniony Makuś, ma małe problemy z motoryką dużą, Piosenka dla niego trudna! Ale zabawna i tempo dostosowywałam do jego możliwości. Posiłkowaliśmy się filmem z youtube: https://www.youtube.com/watch?v=ZYFAIupyHhM

- przysłowia i związki frazeologiczne z częściami ciała. Mieszkając poza Polską dzieci nie słyszą tak wielu przykładów w języku mówionym innych ludzi. My sami używamy przysłów czy powiedzeń raczej stałych. Każdy w końcu ma swoje ulubione powiedzonka! Wybrałam kilka przysłów z częściami ciała w tekście i próbowałam Maksiowi wyjaśnić ich znaczenie. Oto one:

Głowa pusta jak kapusta.
Chować głowę w piasek.
Przez żołądek do serca.
Pasuje jak pięść do nosa.
On ma muchy w nosie


Dalej:
Z książki G. Kasdepke „Co to znaczy…” przeczytałam Maksymilianowi 4 opowiadania (4 wieczory) i troszkę sobie o nich porozmawialiśmy. Oto tytuły opowiadań:

Coś komuś chodzi po głowie.
Coś komuś wychodzi uszami.
Dawać za coś głowę.
Deptać komuś po piętach.


- oglądanie albumów – jako, ze nie mamy tutaj typowych, encyklopedycznych albumów (wszystko zostało w Polsce) anatomię przybliżałam poprzez fantastyczną książkę: „Gdy serce bije mocno” Eiham Asadi. Przecudowna opowieść o miłości poprzeplatana fantastycznymi rysuneczkami ludzika z wyrysowanymi poszczególnymi układami (kostny, nerwowy itd…) Świetna zabawa!

Dzięki temu zauważyłam, że fauna i flora jest opanowana przez Makusia w stopniu niewiarygodnym (w j. polskim) zaś anatomia słabiutko, oj słabiutko! To bardzo źle, bo w końcu ciało jest tak ważne, i aby nauczyć się o nie dbać, muszą dzieci wiedzieć o co? po co? i dlaczego? W najbliższym czasie kupujemy w Polsce albumy anatomiczne dla dzieci.

- zabawa a lekarza: bawiliśmy się z miśkiem i lalką – Maksymilian do niedawna nie lubił tej zabawy, bo źle kojarzył lekarza. Teraz jest lepiej. Ważna jest też nauka słownictwa „u lekarza” – co boli – w języku polskim. Bo może się przydać w kraju dziadków… czasami trzeba jechać do lekarza, na pogotowie (wielu młodych ludzi idzie na studia medyczne do Polski!!! Taki skutek nauki na warsztatach rodzicielskich przez wiele lat! ;-) )

- zagadki wymyślane na bieżąco – zagadki dotyczyły nowych słów, które Makuś poznał podczas warsztatów np. żyły, kręgosłup, jelita, mięśnie. Zagadki były „piętrowe” czyli dopowiadałam coraz więcej, coraz prostszych skojarzeń…

- rysowanie człowieka, co nam wyszło: film :



- miałam w planie oglądanie filmu o anatomii człowieka z netu, ale wszystko, co znalazałm było według mnie albo za łatwe albo za trudne… Może kiedyś zrealizuję…


Moje spostrzeżenia:

Dzięki warsztatom odkryłam jak bardzo Alicja lubi zabawy paluszkowe i teraz bawimy się bardzo często (niby to logiczne, że małe dziecko lubi… ale… rodzic zapomina…).

Odkryłam, że powinnam z Maksiem więcej oglądać albumów anatomicznych i uczyć go słownictwa dotyczącego budowy człowieka – przydatne niezmiernie!!

Co szczególnie ważne dla identyfikacji kulturowej dzieci dwujęzycznych: wierszyki, zabawy słowne, piosenki, przysłowia; poszerzanie słownictwa z zakresu anatomii, fauny i flory.

Dziękuję serdecznie za lekturę pierwszego postu z projektu „Dziecko na warsztat”!
Niestety zaraz po zamieszczeniu dzisiejszego warsztatu znikam ze świata internetu na cały tydzień!.
Nie będę mogła odpowiadać na Wasze komentarze ani ich publikować! Ale proszę ślijcie, ja odpowiem za tydzień!!!

A termin kolejnego warsztatu to 28 października 2013 roku! Będzie to WARSZTAT NAUKOWY-EKSPERYMENTOWY (fizyka, chemia, astronomia i co tam jeszcze na myśl przyjdzie)

Inne blogi uczestniczące w projekcie:

DZIECKO NA WARSZTAT

sobota, 21 września 2013

Zachęta do ćwiczeń - Emocje cz. 2

Wracam do emocji. Z postu poprzedniego wynika, jak zresztą przypuszczać można było, że przyznajemy się, iż mamy problem z nazywaniem własnych uczuć.

Chcemy się tego uczyć!

Cieszę się bardzo, bo to pewna ścieżka, która powinniśmy zmierzać wszyscy.

A dlaczego się upieram szczególnie przy nas, rodzicach, matkach dzieci dwujęzycznych? Ano dlatego, że stoję ciągle na stanowisku, iż dobra dwujęzyczność pięknie i wzbogacająco funkcjonuje wtedy, kiedy matka z dzieckiem jest w stanie osiągnąć porozumienie na poziomie wyrażania emocji (oczywiście nie musi to być werbalne, ale bardzo dobrze, kiedy jest). Połączyć postanowiłam też moje zainteresowania dotyczące dialogu i rozmowy. Okazuje się bowiem, iż właśnie ROZMOWA o emocjach, przeżyciach, uczuciach i wartościach jest kluczem do sukcesu w rodzinie.

Wiemy też, że nawet w rodzinach jednojęzycznych rozmawianie o emocjach nie jest proste, wiemy, że niekiedy jest to główny punkt sporny, lub niedopowiedziany. Szczególnie w Polsce. Rozpoczęłam więc w zeszłym tygodniu opowieść o tym jakie możemy odczuwać emocje, posunęłam kilka określeń, przymiotników. Wielu z nas uczy się rozpoznawać te emocje w sobie. Jaki będzie kolejny krok. Kiedy już opanujemy rozpoznawanie w sobie przyczyny złości i niepokoju, będzie nam łatwiej rozpoznać te emocje u dziecka i nazwać je. Powiedzieć mu co się z nim dzieje, znaleźć przyczynę. Tak jak podpowiadają wszelakie podręczniki psychologiczne, nie będziemy mówić „Nie płacz już” „Nie krzycz”, „Nie tup”. Pomożemy znaleźć przyczynę, nazwać, oswoić i zostawić poza, za.

Najpierw my, rodzice musimy nauczyć się to robić i pięknie, codziennie prezentować dzieciom jak radzimy sobie z emocjami ;-)

Zaczynajmy od siebie, a wtedy będzie najłatwiej. Dlatego przypominam poprzedni post:
Zaczynamy rozmawiać o emocjach,
zachęcam do przemyślenia raz jeszcze i będziemy pracować dalej:-) Jak na razie ćwiczymy rozpoznawanie i nazywanie u SIEBIE emocji negatywnych i pozytywnych. Dodaliście kilka określeń do listy pozytywnej;-) Dziękuję. Będziemy ją tworzyć dalej.

Jeszcze jedno wyjaśnienie dlaczego się tak upieram przy emocjach w rodzinach dwujęzycznych: dlatego, iż w różnych językach są różne określenia, różne sposoby wyrażania. Dzieci i my musimy się tego nauczyć, aby dobrze, spokojnie funkcjonować.

Bo to jest podstawa więzi i relacji.

Ten cykl dedykuję też wszystkim rodzicom dzieci mających problem z komunikacją językową i określaniem , nazywaniem uczuć, dzieci autystycznych, z zespołem Aspergera. Dedykuję jednej mamie dziecka dwujęzycznego (z cechami autystycznymi), z którą korespondencja poddała mi pomysł na częstsze pisanie o emocjach! Pozdrawiam Pani Małgosiu!

czwartek, 19 września 2013

O "Moim Pierwszym Dzienniczku" u Magdy ze "Skacząc w kałużach" :-)

Dzisiaj przekierowuję do Magdy! Napisała o "Moim Pierwszym Dzienniczku"!
Cieszę się, że sprawdził się u Mikołaja!
Oto wpis:
Skacząc w kałużach
Przy okazji zapowiadam, że już niedługo postaram się wkleić zdjęcia/skany Makusiowego pamiętnika z wakacji, czekam na ostatni nasz letni wyjazd :-)

Przypominam, że można przysyłać skany/zdjęcia z Waszych wakacyjnych dzienniczków!
Tu szczegóły:
Dzienniczek wakacyjny
Do wygrania "Mój Pierwszy Dzienniczek" !!

I jeszcze jedno skojarzenie: jeden dzienniczek czeka na Katarzynkę!: Wygrany Dzienniczek

wtorek, 17 września 2013

Czytanie - stymulacja rozwoju języka u maluszka - WTORKOWE CZYTANECZKI



Dzisiaj krótko, bo filmik dłuższy:-)
Chciałabym pokazać film, na którym czytam z Alą książeczki z sylabkami.
Kilka mam pytało: 1. czy to nie za wcześnie? 2. po co z takim małym dzieckiem czytać? 3. jak z takim małym dzieckiem czytać? Odpowiadać można długo, więc wybrałam tylko najważniejsze, moim zdaniem sprawy:
1. jak widać na filmiku - nie za wcześnie! Alicja nie ma jeszcze 1,5 roku, proszę zobaczyć czy w jakikolwiek sposób się męczy? Myślę, że wielka to dla niej radość, interesujące zajęcie!! Bo czytamy po to by:
2. by dziecko fajnie się bawiło z nami!; aby uczyło się lubić książki!; aby uczyło się oglądać obrazki w książce i opowiadać, co tam się wydarzyło!; wreszcie po to, by stymulować rozwój mowy (poprzez słuchanie, powtarzanie, odnajdywanie i niekiedy już samodzielne nazywanie, mówienie!)
3. jak? normalnie czytamy, mówimy, opowiadamy, ale nie przesadzamy z ilością słów!; zostawiamy dziecku czas na obejrzenie obrazka, na odezwanie się...

A to kilka minut z Alicją:


Alicja z mamą czyta książeczki z serii "Kocham czytać" J. Cieszyńskiej.

poniedziałek, 16 września 2013

"Dziecko na warsztat!"

Przyłączyłam się do nowego, świetnego projektu - "Dziecko na warsztat", którego pomysłodawcą jest Sabina z Projektu Londyn 2014
. Jest to projekt o zasięgu międzynarodowym. W Warsztatach będą uczestniczyć rodziny mieszkające nie tylko w Polsce, ale także z Austrii, USA, Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii.



Czym jest DZIECKO NA WARSZTAT? To cykl 10 warsztatów tematycznych, które mamy-blogerki będą przeprowadzać dla swoich dzieci.

Cały cykl zaczynamy za tydzień - 23 września i co miesiąc, aż do czerwca będziemy publikować na ponad trzydziestu blogach relacje z naszych domowych warsztatów.

Każdy miesiąc poświęcony jest innemu tematowi:
WRZESIEŃ – to warsztaty biologiczne
PAŹDZIERNIK – to nauka i eksperymenty naukowe
LISTOPAD – będą rządzić kulinaria
GRUDZIEŃ – zadbamy o rękodzieło na Boże Narodzenie
STYCZEŃ – warsztaty muzyczne
LUTY – logiczne myślenie górą!
MARZEC – królowa nauk – matematyka zawita na nasze warsztaty
KWIECIEŃ – na warsztatach będzie historia bliższa i dalsza – może rodzinna, może lokalna, a może światowa, kto wie?
MAJ – sztuki plastyczne mają głos
CZERWIEC - to będzie warsztat warsztatów – każda z mam może przygotować warsztat na wybrany przez siebie temat.
Jeśli nam się uda – dokonamy też podsumowania całego cyklu DZIECKO NA WARSZTAT na spotkaniu wszystkim mam uczestniczących w projekcie.

BLOGI UCZESTNICZĄCE W PROJEKCIE
www.bajdocja.blogspot.com
www.biesydwa.blogspot.com
www.chabazie.blogspot.com
www.dwujezycznosc.blogspot.com
www.dziecidwujezyczne.blogspot.com
ww.dzikajablon.wordpress.com
www.gagatkitrzy.blogspot.com
www.godzillapozera.blogspot.com
www.grzesiowy.blox.pl
www.herbata-ze-szklanki.pl
www.julkaijejmiejscenaziemi.blogspot.com
www.kinderki.eu
www.kreatywnik.bloog.pl
www.kreatywnymokiem.blogspot.com
www.laschejunk.blogspot.com
www.mama-bloguje.com
www.mama-trojki.blogspot.com
www.mamuska24.pl

www.miastodzieciom.com
www.myhomeandheart.wordpress.com
www.naszerodzinnepodroze.blogspot.com
www.optymistycznamamma.wordpress.com
www.pomyslowamama.pl
www.projektczlowiek.blogspot.com
www.projektlondyn2014.wordpress.com
www.naszerodzinnepodroze.blogspot.com
www.tominowo.blogspot.com
www.wkrainiewesolychlobuzow.blogspot.com
www.wypaplani.pl
www.vikisiezna.blogspot.com
www.zabawyizabawki.blogspot.com

Jeśli jesteś producentem zabawek edukacyjnych lub wydawcą książek, które mogą być wykorzystane przez mamy biorące udział w DZIECKU NA WARSZTAT napisz: projektlondyn2014@gmail.com
Jeśli chcesz zaprosić DZIECKO NA WARSZTAT na łamy swojego portalu, radia lub telewizji – napisz: projektlondyn2014@gmail.com
Jeśli chcesz podjąć inna formę współpracy z DZIECKIEM NA WARSZTAT – napisz: projektlondyn2014@gmail.com. Na pewno razem wymyślimy taką formę, która będzie odpowiadać wszystkich zainteresowanym stronom!

Miło mi poinformować, że wydawnictwo, które wydaje książki i pomoce pisane przez mnie włącza się do projektu.
No to do poniedziałku: 23 września, za tydzień!
I oczywiście nasze posty, warsztaty będą łączyły się jeszcze z dwujęzycznością albo przynajmniej z "języcznością"...;-)

piątek, 13 września 2013

Zaczynamy rozmawiać o emocjach - PIĄTKOWE GADUŁECZKI



Dzisiaj – akurat w PIĄTKOWYCH GADUŁECZKACH – zaczynam cykl postów, które będą się pojawiały kiedyś tam i kiedyś tam…

Cykl dotyczy języka emocji.

A dlaczego?

Dlatego, że ja sama od wielu lat uczę się „językowego wyrażania emocji”. Jako kobieta pewnie mam nieco łatwiej, jako JA – ELA: osobowościowo chyba też nie mam trudno, bo lubię NAZYWAĆ, szukać określeń językowych, dla wszystkiego co myślę i czuję; jako Polka mam z tym duży problem!, bo nie nauczono mnie mówić o tym, co czuję w odpowiednim momencie; jako terapeuta/logopeda/ dzieci muszę się tym zajmować, moim obowiązkiem jest nauczyć dzieci i rodziców wyrażania językowego emocji; jako mama każdego dnia walczę ze swoimi, złymi nawykami z domu rodzinnego i z Polski i uczę się szanować uczucia moich dzieci…
I tak chcę połączyć te moje tożsamości i pisać Wam, jak to się toczy u nas, na różnych płaszczyznach życia. A, że o emocjach powinno się MÓWIĆ! Zaczynam dziś! Od „Gadułeczek”. Temat jest baaaardzo szeroki, ale postanowiłam, podawać małe kęsy, w małych opowiastkach.
Dzisiaj o moich brakach, i brakach, jakie obserwuję u moich rodaków i o potrzebie uczenia się…
Już od kilku lat temat ten jest mi bliski, bo… bo temat dialogu i rozmowy jest mi bliski. A w rozmowie wielką rolę odgrywają emocje. O emocjach i uczuciach, o tym, co się czuję należy, trzeba umieć mówić, aby rozumieć się. Trzeba umieć tez wczuć się w emocje swego rozmówcy, starać się zrozumieć, nazwać to, co on czuje.

My Polacy mamy z tym pewien problem, bo nie wynosimy (przeważnie) tej umiejętności z domu, bądź kulturowo nie wypada nam mówić o niektórych rzeczach: zbyt szczęśliwy – podejrzany…; wściekły Polak klnie ale nie mówi o swoich pierwotnych uczuciach, które wywołały złość. Nie jest w stanie ich zlokalizować. Usiłowałam z koleżanką dojść do tego, jakich określeń używamy – najczęściej jest to: „Jestem zła!” – ale dlaczego? To już nie zawsze określamy, nie dochodzimy do sedna.
Potem stwierdziłyśmy, że nie używamy innych słów, które nazywają nasze stany! A powinnyśmy. Staram się tego uczyć od paru lat. Staram się, bo wiem, że to się przyda moim dzieciom! Nazywam głośno moje „stany” i cieszę się, że potem słyszę od Maksymiliana: „Ale jestem zawiedziony!” (bo pani w przedszkolu nie zauważyła nowych butów). Gama przymiotników jest ważna, bo wyłuskuje niuanse. Nie tylko wesoły, smutny, zły, głupi. Więcej. Uczymy się więcej! Łatwiej będzie nauczyć nasze dzieci, zrozumieć! Dziecko staje się spokojniejsze, kiedy umie nazwać swoje uczucia i kiedy widzi, że my je też adekwatnie nazywamy!

Ważne jest to dla dzieci dwujęzycznych! Ważne jest aby w języku, którym mówi MATKA, umiało wyrazić swe emocje. Żeby czuło, że z mamą się rozumie… To wzmacnia więź.

Stąd post.

A teraz to, co marzy mi się, abym ja i moje dzieci (rodzone i "terapeutowane":-)) miały w swoim słowniku. : Lista określeń, które chciałbym, Wiecie: ja czasami wieszam na lodówce tę listę, żebym nie zapomniała, że można mówić więcej, niż „Jestem zła!”

WYPISUJĘ, abyście przypomnieli sobie, jak to można powiedzieć po polsku, to, co czujecie, jak nazwać to, co czuje dziecko (pomóc mu nazwać, odkryć):
- jestem/jesteś wesoła - jestem/jesteś szczęśliwa
- jestem/jesteś zadowolona
- jestem dumna
- cieszę się, czuję ulgę
Jestem zła/smutna/jest mi przykro, bo i tu źródłowe uczucie:
- jestem/jesteś niezadowolona
- jestem/jesteś zirytowana
- jestem/jesteś zmartwiona
- jestem/jesteś zniechęcona
- jestem/jesteś rozdrażniona
- jestem/jesteś rozgniewana
- jestem/jesteś sfrustrowana
- jestem/jesteś przestraszona!
- jestem przerażona
- jestem/jesteś speszona
- jestem zaskoczona
- jestem/jesteś zawstydzona, speszona, skrępowana
- jestem/jesteś przygnębiona
- jestem/jesteś niepewna
- jestem/jesteś rozczarowana
- jestem/jesteś zniecierpliwiona
- jestem/jesteś zakłopotana
- to/ ktoś był nieuczciwy
- mam poczucie niższości
- mam poczucie „bycia nieważnym”
- mam poczucie, że jestem zignorowany
- jest mi przykro
- mam poczucie winy
- czuję się niezrozumiany
- czuję się atakowany
- czuję się zlekceważony
- czuję się poniżona
- czuję się zagrożona
- czuję się niezaakceptowana
- czuję się pokrzywdzona
- czuję się przegrana
- czuję się zastraszona
- czuję się zadręczony
- czuję się odtrącona, odepchnięta, odrzucona, odsunięta na bok
- nie lubię, nienawidzę jak…
- denerwuję się, stresuję, bo obawiam się, boję się, bo…

Popatrzcie, wszyscy rozumiemy te słowa, ale czy ich używamy!!! Ja na przykład się uczę! Polecam, bo widzę, jak lepszy się ma wgląd we własne życie i tego uczymy dzieci.

Już od pierwszych dni, tygodni życia!: Jesteś rozdrażniona, bo masz mokro, bo jesteś głodna, bo nie było mamy; Ojej przestraszyłaś się tego auta, psa, pana; Z każdym miesiącem poszerzajmy zasób słów. Ale o tym jeszcze będzie.. Dzisiaj tylko chciałam uwrażliwić na problem…

Nazywajmy swoje uczucia i uczucia dzieci – dzieci chcą wiedzieć, że się wie!!!

Pewnie będę uzupełniać ten post, bo czuję niedosyt pozytywnych emocji, za mało pozytywnych przymiotników!:-)

Witam w okieneczkach artMamowanie i NinęNM

środa, 11 września 2013

Książeczka sensoryczna - SAMOGŁOSKI a la Jarecka!

Wiecie, że samogłoski są najważniejsze na początek!
Wiecie, że maleńkie nawet dzieci się ich szybko nauczą!
No i zobaczcie, co stworzyła Jarecka, utalentowana kobieta, mądra i sympatyczna.
KSIĄŻECZKA SENSORYCZNA - SAMOGŁOSKI!! Cudo!! Jak ją zasypiemy zamówieniami, to może coś na nas zarobi!? Należałoby się... :-)

O tu sprawdzajcie:
Samogłoski w książeczce sensorycznej

Etapy wprowadzania sylab - WTORKOWE CZYTANECZKI


Dzisiaj we WTORKOWYCH CZYTANECZKACH o kolejności wprowadzania sylab. Na życzenie Ani (trochę;-)). Ania pisze: „ potrzebuję tylko wskazówek jeśli chodzi o sylaby. Czy są jakieś częściej używane niż inne? Czy której się nie nadają na "początek" słowa? Na "koniec" słowa? Czy na początkowej fazie nauki w założeniu są tylko dwusylabowe wyrazy (wiem, że pewnie uda się ułożyć dłuższe ale jakie jest założenie)? Czy jest jakaś lista wyrazów dwusylabowych na przykład, która jest niejako podstawą (nie wiem w logopedii czy w uczeniu czytania?) do mówienia, czytania, pisania?

A więc: Kolejność wprowadzania poszczególnych spółgłosek w sylabach nie jest przypadkowa. Jest zgodna z teorią JAKOBSONA (można sprawdzić w: W poszukiwaniu istoty języka. Wybór pism, t. 1-2, wybór, red. nauk. i wstęp Maria Renata Mayenowa, Warszawa: PIW 1989.) iż poszczególne głoski pojawiają się w mowie dziecka (człowieka) w dość ściśle określonej kolejności – od najłatwiejszej ku najtrudniejszej. Podobnie też zanikają (w odwrotnej kolejności) u osób z afazją po udarach.

Tak więc wprowadzamy te najłatwiejsze i najwięcej na nich ćwiczeń wykonujemy. Te trudniejsze przyjdą w momencie, kiedy umiejętności dziecka (w zakresie analizy i syntezy wzrokowej, słuchowej, kategoryzacji, pracy narządów artykulacyjnych) są lepsze!

I ETAP:
Ćwiczymy samogłoski, wyrazy globalne (onomatopeje i rzeczowniki w l.poj.w mianowniku) MAMA TATA AUTO OKO CHLEB; czasowniki w 3 os. l.poj. cz. Teraźniejszy: STOI, PIJE, JE. Wprowadzamy następujące spółgłoski w sylabach w paradygmatach z samogłoskami:
PA PO PU PE PI PI
MA MO MU ME MI MY
BA BO BU BE BI BY
LA LO LU LE LI LY
FA FO FU FE FI FY
TA TO TU TE TY TI
DA DO DU DE DI DY
Z tych oto sylab budujemy proste wyrazy i zdania. Jest to zasób ograniczony, ale już wiele można…
Są to TYLKO sylaby OTWARTE: zakończone samogłoską.

II ETAP:
Nadal sylaby otwarte. Wprowadzamy następujące spółgłoski w sylabach w paradygmatach z samogłoskami:
SA SO SU SE SY
ZA ZO ZU ZE ZY
KA KO KU KE KI KY
GA GO GU GE GI GY
JA JO JU JE JI
NA NO NU NE NY
Wprowadzamy też obudowywanie samogłoskami np.: AKA OSU UNU.
Posługujemy się wprowadzonymi na pierwszym etapie wyrazami globalnymi, wprowadzamy nowe. Budujemy nowe wyrazy i zdania z nowopoznanych sylab.

III ETAP:
Pojawiają się sylaby ZAMKNIĘTE, czyli rozpoczynające się na samogłoskę, np.: AP, OM, UL, OJ, EN. Sylaby z wszystkimi poznanymi wcześniej spółgłoskami. Świetnym treningiem jest nauka czytania pseudowyrazów, które mają charakter abstrakcyjny i uniemożliwiają dziecku zgadywanie. Zasób sylab pozwala dziecku na czytanie dłuższych zdań i tekstów.

IV ETAP:
Dziecko zapoznaje się z dwuznakami i spółgłoską Ł. Realizowane w sylabach otwartych i zamkniętych. To dość ważny etap dla dzieci dwujęzycznych, dla których język polski jest mniejszościowy.

V ETAP:
Ostatni etap oparty jest głównie na samodzielnym czytaniu tekstów. Cały czas jednak powtarzamy materiał sylabowy (sylaby otwarte i zamknięte). Wprowadzone zostają spółgłoski miękkie i samogłoski nosowe.

Odpowiedzi na kolejne pytania Ani: frekwencja sylab nie jest istotna – ALE w początkowej fazie nauki czytania bazujemy na sylabach z pierwszych dwóch etapów (te etapy zwykle trwają najdłużej). Musimy więc wymyślać, ile się da zestawień sylab w logiczne ciągi (wyrazy) lub nielogiczne (ćwiczebne). Z sylab otwartych początkowo składamy dwusylabowe wyrazy, potem mogą być z trzech sylab albo czterech (ale nie ma ich wiele). Są takie listy wyrazów. Ale najlepiej intuicyjnie składać sylabki, w różne cuda, które przyjdą do głowy.

Myślę, że teraz Aniu będziesz miała bazę do zadawania kolejnych pytań :-)

Witam w okieneczkach: asiemarysie i Polkęwmonachium :-)

sobota, 7 września 2013

TeleOGŁUPIAnie!

Dzisiaj post o telewizji. Kiedyś obiecałam Magdzie, Jarkowi i Agnieszce, Małgosi, Ani, Asi. Obiecałam i piszę, po jednym zdaniu, od pół roku…. Zmotywował mnie artykuł w Gazecie Wyborczej.

Tak więc szybko muszę napisać, bo znów odłożę na przyszły tydzień, i przyszły, i przyszły…
Chcę po prostu coś dodać, do tego, co można przeczytać w Wyborczej, coś o czym myślę, że jest bardzo ważne.
A więc zacząć muszę, wiedząc, że wywołam dyskusję w Was samych i między nami… ale o to chodzi. Bo to lubimy – szukać odpowiedzi w rozmowach.

Artykuł powyższy w skrócie: amerykańscy naukowcy ostrzegają przed złym wpływem telewizji (grozi to kłopotami w szkole, kłopotami ze zdrowiem – jakie, proszę doczytać w artykule). Naukowcy mówią, że dziecku do 24 miesiąca życia oglądanie telewizji SZKODZI!!!; że dopiero około 18 miesiąca maluch zaczyna rozumieć, co się dzieje na ekranie!; że programy edukacyjne korzystnie mogą wpływać na wiedzę dzieci dopiero po 3 roku życia!: że „starsze” dziecko nie powinno oglądać więcej niż 1 godz. dziennie!!

Zaznaczam! że „oglądanie telewizji” = „oglądanie tv i DVD” (tak dla ścisłości…).

Uff. Dzięki „Wyborcza”!, dzięki Amerykanie!.., bo jakby powiedziała dr Ł. na podstawie badań francuskich naukowców i logiki polskich naukowców, to jakoś tak „nie do wiary”…

Naukowcy amerykańscy badali – ale jak? nie wiadomo. Piszą tylko coś o obserwacji zachowań. Tak więc ja szybko i chętnie napiszę, co wiem merytorycznie, bo wielu z rodziców potrzebuje konkretów jeszcze i jeszcze. Całe szczęście obserwacje naukowców amerykańskich pokrywają się w logikami dr Ł. Wnioski te same.

Zaczynam od „Teleogłupiania” – twarde i mocno brzmiące słowo, ale prawdziwe. Nie ja wymyśliłam – to tytuł książki Francuza Michaela Desmurgeta, doktora neurobiologii. Książkę polecam szczerze, bo autor pisze o zgubnych skutkach oglądania telewizji – nie tylko przez dzieci! Książka jest OSTRA OSTRA OSTRA!! Oj lubię tego pana i jego myśli. Nie bał się napisać mocno, bo wiedział, że i tak niewiele zdziała, gdyż przemysł audiowizualny i jego „eksperci” negują fakty podawane przez naukowców głośno, zuchwale i bezczelnie. Np. (jak czytamy w cytowanym artykule) propagują na szeroką skalę oglądanie TV baby!! czyli od 4 miesiąca życia!!! jako wielce rozwojowe. Stoi to w sprzeczności z tym, o czym mówią naukowcy. Nawet jakby trąbili – to którędy? – no może przez radio by się udało! Desmurget pisze, że „telewizja jest zbyt kusząca, zbyt użyteczna, zbyt praktyczna, żeby ją bezboleśnie odstawić. Każde uzasadnienie jest dobre, by uciszyć dzieci, sadzając je przed odbiornikiem”. Potem pisze dużo, dużo o tym w jaki sposób oglądanie telewizji hamuje rozwój intelektualny (80 stron!), o tym jak telewizja zagraża zdrowiu (80 stron!), o tym jak rodzi lęk i przemoc (40 stron). I tu szok – żeby poprzeć swoje wywody pan podaje przypisy do badań i prac naukowców, którzy zgłębiają ten temat: drobnym druczkiem 80 stron – 1193 prac! Rzetelna do bólu prawda!

Wiele ciekawych tematów tam znalazłam, ale tu i dziś chciałabym się skoncentrować na jednym – wpływie telewizji na rozwój intelektualny, w tym językowy! W końcu to dotyczy tematyki tego bloga.
Oczywiście drżymy, bo cały czas słyszymy, jak to fantastycznie uczy się języka poprzez telewizję! A i owszem, niektórzy tak. ALE! NIE DZIECI DO 2 ROKU ŻYCIA!!! Piszą o tym Amerykanie w artykule i pan Desmurget. Dlaczego? Dzieci w tym wieku potrzebują szczególnego wsparcia nauki powtarzania, nazywania i rozumienia poprzez INTERAKCJĘ!, czyli potwierdzenie w działaniu i oczach drugiego człowieka, reakcję!! A komputer i telewizor robi swoje, pokazuje obrazy i papla, nie odpowiada na pytania, nie reaguje adekwatnie!!
„Interaktywność, to podstawowy atrybut nauczycielski” – to ma drugi człowiek. Dziecko może obserwować swoją sprawczość !!, widzi w drugim człowieku jak on reaguje, działania dziecka powodują zmiany w rzeczywistości, w działaniu, w nastroju!!) innego.
Desmurget przypomina: „mózg nie kształtuje się przez obserwację rzeczywistości lecz przez oddziaływanie na nią! Inteligencja jako narzędzie poznania wychodzi z działania i powraca do niego! Oto cytat, długi, ale mam nadzieję taki, który pomoże wyłączyć wszystkie Baby tv i dvd: „Jedynie skuteczna komunikacja z żywym człowiekiem pomoże młodemu człowiekowi przyswoić reguły syntaktyczne, rozróżniać dźwięki własnego języka, wyćwiczyć aparat artykulacji. Dorosłym, którzy w to wątpią, można zasugerować porwanie się na naukę niemieckiego, jazy na rowerze, narciarstwa czy tenisa via telewizja, poprzez oglądanie Angeli Merkel przemawiającej w Bundestagu, Eddy’ego Merckxa wysuwającego się na prowadzenie na zboczach Ventoux, Patricka Ortlieba zjeżdżającego czarną trasą Face de Bellevarde czy Rafaela Nadala odbijającego piłkę potężnym drajwem.

Dalej: odbiór obrazu jest prostszy (prawopółkulowy, dlatego jest tak uwielbiany przez małe dzieci, bo łatwy). Co gorsza, oglądanie codzienne powoduje problem z rezygnacją, z tego typu stymulacji. Koło zamknięte. A kiedy i jak uruchomić lewą półkulę (językową, analityczną) i nauczyć ją współpracy z prawą? Jakoś nie ma kiedy i nie ma jak…

Desmurget słusznie zauważa, że dzieci są bombardowane dźwiękami i obrazami. Ale nie pisze o „mózgowych” procesach i konsekwencjach.

Więc dodaję jakie są? – otóż naukowcy od wielu lat mówią, iż dźwięk i obraz to największy stymulator prawej półkuli mózgowej!!!, która stymulowana, przejmuje przywódczą rolę. Jakie są tego konsekwencje. Oj szerokie. Ale najkrócej ujmując (czyli wybierając ważne sprawy, dla dzieci dwu- i wielojęzycznych) tłumi rozwój tych umiejętności lewej półkuli, które są odpowiedzialne za rozwój językowy dziecka!!

Dziecko, z urodzenia będąc bardziej prawopółkulowe, oglądając za dużo telewizji, rozwija nadal zdolności prawej półkuli, zaś zdolności lewej półkuli są hamowane w rozwoju. Język pojawia się później, dziecko ma problem z nazwaniem emocji, problem z analizą problemu, problem z koncentracją na szczegółach, problem z ułożeniem czasu – to bardzo często prowadzi do problemów dyslektycznych. Dalej: badania socjologiczne, psychologiczne dowodzą, iż im więcej dziecko przed 3 rokiem życia oglądało telewizji, tym mniej angażowało się w wieku lat 10 w naukę (w sensie uczestnictwa, wysiłku, dociekliwości). Zmniejsza się zatem wytrwałość, pociąg do zadań intelektualnie wymagających, zmniejsza się tez zdolność koncentracji, upośledzone zostają funkcje odpowiedzialne za uwagę i pamięć!
Będąc ostatnio w Polsce zrobiłam sobie szybka analizę dzieci znajomych – wszystkie dzieci, które (z różnych względów) przesadzały z telewizją w wieku maleńkim i przedszkolnym mają problemy z nauką czytania (chociaż ich rozwój językowy, oceniałam jako dobry). Wszystkie, dzieci, które znam, a które miały znikomy albo żaden dostęp do telewizji są dobrymi uczniami, nie maja problemów z nauką czytania.

Niesamowite rzeczy pisze Desmurget o telewizorze w tle - okazuje się, że nawet grający w tle odbiornik, w którym „lecą” programy dla dorosłych, rozprasza dzieci i szkodzi prawidłowej zabawie. Teraz jeszcze jeden ważny fakt, który zawsze mi kołacze po głowie, kiedy widzę dziecko przed telewizorem. Istnieje już od kilkudziesięciu lat w nauce takie pojęcie jak „neurony lustrzane”. W skrócie: są to neurony dzięki którym człowiek, dziecko, dzięki obserwacji, oglądaniu tego, co robi „inny”, jest w stanie odtworzyć tę czynność!!! Cudowna sprawa!! Ale nie jeśli chodzi o telewizję – to, krótko mówiąc, tłumaczy wszystkie straszne statystyki w badaniach młodzieży (np. gimnazjalnej) dotyczące zachowań agresywnych.

Jeśli chodzi o dzieci dwu- i wielojęzyczne. Naukowcy robili badania maleńkich dzieci – około 9 m. Sesje z językiem mandaryńskim: grupa z prawdziwym Chińczykiem, i grupa z nagraniem DVD. Dzieci z pierwszej grupy zachowały doskonałą umiejętność rozróżnianie dźwięków obcego języka. Dzieci z drugiej grupy NIE! Podobnie ze słownictwem. Zarówno Amerykanie jak i Desmurget obalają mit przekazywany przez „ekspertów” z branży tv, iż dziecko będzie uczyło się z telewizji słownictwa. Jest to straszny przekręt! – bo owszem uczą się 10 % z zasobu słownictwa dzieci, które w tym czasie uczą się od żywych użytkowników języka. Uczą się – uczą! Ale nikt nie mówi, że o 90% mniej niż dzieci „rozmawiające” w tym czasie z dorosłymi lub innymi dziećmi. Udowodniono, że dzieci poniżej drugiego roku życia nie uczą się słownictwa z telewizji!

Podsumowując wszystkie badania: jak polecam postępować z naszymi dziećmi dwujęzycznymi? Otóż ze względu na to, iż nasze dzieci mają do poukładania w głowie dwa lub więcej systemy języka, konieczne jest, aby nie hamować ich zdolności językowych poprzez oglądanie telewizji. Wszystkie badania potwierdzają bzdurność teorii „uczenia się” języka z tv przed 2 rokiem życia, a pokazują szkodliwość oglądania.

Tak więc:
- do 2 roku życia telewizor zabroniony (oglądajmy i włączajmy po pójściu dzieci spać);
- od 2 roku życia kilka minut, do pół godziny – razem z dorosłymi, którzy mówią, pokazują, tłumaczą;
Jeśli widzisz, iż Twoje dziecko ma jakikolwiek problem z przyswajaniem języka lub rozwojem językowym to zalecam przedłużyć abstynencję telewizyjną do 3 roku życia!!!
- od 3 roku życia 1 godzina dziennie – warunek, wiemy, co dziecko ogląda – czy to programy przyrodnicze, edukacyjne, bajki. Oczywiste jest, że zabronione są bajki z telewizji dla starszych dzieci – niezrozumiała, szybka, agresywna akcja); zabroniony telewizor w sypialni. Tak więc po 3 roku życia dziecko może odnosić korzyści z telewizji większe, niż szkody, pod warunkiem, że będzie oglądało 1 godzinę dziennie!! Sprawi mu to wiele radości, to wiemy.

Teraz starsze dzieci: w pewnym wieku telewizja może się stać naszym sprzymierzeńcem w nauce języka mniejszościowego, przekazywaniu kultury, wiedzy o historii i geografii kraju pochodzenia rodziców. Wtedy wykorzystajmy to!! Wyszukujmy filmy, programy, starajmy się z dzieckiem je oglądać i rozmawiać o nich. Starajmy się szukać programów, które zainteresują dziecko!! Tak samo dorośli mogą świetnie wykorzystać telewizję do nauki języka – świadomie!!

Jak mówię – „dziecko nie powinno oglądać telewizji”, widzę często zadziwione miny, widzę wiele sarkastycznych uśmiechów, albo wręcz przerażonych twarzy. Ale coraz więcej ludzi żyje bez telewizora i miło spędza czas np. w naszym domu, w którym nie ma tego odbiornika. Nasz synek do 2 roku życia oglądał stare kreskówki na DVD, sporadycznie, po 3 roku życia częściej, różne filmy wybrane przeze mnie lub prze z siebie (cenzura matczyna była zza ramienia zawsze). Ale w wieku 2 lat mówił pięknie po polsku. Nie bałam się więc włączyć DVD. Ale! Opowiem historię jak przesadziłam – niedawno- pół roku temu: przed Wielkanocą ja chora, Alicja chora, Makuś w domu, bo przedszkole zamknięte. Nosiłam Ale przez wiele godzin i pozwoliłam Makusiowi oglądać DVD dłużej niż godzinę dziennie, oglądał dłuuugo – przez kilka dni – po 3, 4 godziny. Katastrofa! Każdego kolejnego dnia było gorzej – od rana wrzeszczał, ze chce bajki, potem nie chciał przerwać, potem wrzeszczał, że nie chce już skończyć!!! Dobrze, że przyszły Święta i atrakcje a ja wyzdrowiałam… Ale ciężko było te pierwsze objawy uzależnienia zwalczyć (a jak szybko się urodziły…) Teraz jest uzgodnione, że dvd jest tylko w deszczowe dni. Ustalam oglądanie tak, żeby potem zaproponować jakieś atrakcyjne zajęcie, bo przecież by oglądał do bólu… Co w tym czasie Alicja: przeważnie śpi. Ale zauważyłam, że bardzo szybko nudzi się telewizją, „u ludzi” – patrzy 10 min. i ucieka zaczepiać żywych. Zauważyłam raz jak gadała do jakiegoś stwora w bajce na DVD, a on głupio nic!, Ala dalej a ten zareagował zupełnie głupio, odwrócił się do drugiego stwora. Ala coś pogadała do niego i pobiegła w swoją stronę. Mam nadzieję, że zwróciła mu uwagę, że niekulturalny jest…

A jak my bez tv – super, wiadomości internetowe o ilości nieszczęść i katastrof wystarczają nam w zupełności. Myślę, że dla mojego męża nie była to łatwa decyzja, na szczęście los nam pomógł, telewizor nie emigrował z nami… Teraz mąż jest zadowolony bardzo, chociaż wcześniej nie bardzo wierzył, że życie bez tv jest możliwe…

Możliwe i cudowne! Otwiera wiele możliwości spędzania czasu. A jak pięknie leżeć i patrzeć w sufit!!! Myśleć lub nie myśleć….Ale nie dać się wciągnąć, zagłuszyć.

Długi post wyszedł, wybaczycie mam nadzieję… nie umiałam skrócić…

Ale nie daruję sobie…jeszcze jeden cytat: „szklany ekran nie zmienia dzieci w jawnych debili, nie sprawia, że są wyraźnie głupie, bez wątpienia jednak uniemożliwia optymalny rozwój funkcji mózgu. Uszczerbku doznają wszystkie obszary, od inteligencji, poprzez język, lekturę (czytanie), uwagę i możliwości ruchowe, po wyobraźnię.”( Desmurget)

Artykuł z Gazety Wyborczej, można sprawdzić: Telewizja nie dla dzieci

piątek, 6 września 2013

Gościnny post u Olgi z europeanmama.eu



Dzisiaj miało być o telewizji, ale będzie w weekend, bo dziś przesyłam link do Olgi, która u siebie umieściła mój gościnny post - kilka myśli o wychowaniu dzieci w Polsce: A Very Special Friday with Elżbieta of Dwujęzyczność

Na kilka próśb, które przed chwilą dostałam, wrzucam tekst po polsku (z niewielkim wstępem, ważnym dla polskiego Czytelnika:
Wychowanie do szczęścia

„Wychowanie do szczęścia” to tytuł książki Iwony Majewskiej – Opiełki, której pierwsze wydanie ukazało się w 2003 roku. Dziesięć lat. Znaczy to, że już od wielu lat w Polsce lansowane są trendy zmieniające styl wychowywania dzieci. I jak to wygląda – jak Polacy wychowują dzieci?

Różnie. Widać powoli myśli i zachowania przełamujące zasady apodyktycznego wychowania. Młodzi rodzice zmagają się, próbują wychować do szczęścia. A zmagają się z ciągle jeszcze pokutującymi stereotypami starszego pokolenia (dziadków, sąsiadów, przechodniów w parkach i na ulicach, doradców w tramwajach…). Dzieci z rozdwojoną jaźnią słuchają… Coś się nie zgadza: rodzice inaczej, dziadkowie inaczej. Myślę, że jesteśmy pokoleniem, które – czuje; czuje, że kontakt z dzieckiem ma być inny niż zastraszanie, szantażowanie, upokarzania, porównywania:: Zjedz! Jak nie zjesz to nie urośniesz!, Załóż czapeczkę, bo zachorujesz!, Umyj buzię, bo robaki cię zjedzą!, Nie chcesz iść do mnie na rączki? – nie kochasz mnie!?, Jak będziesz grzeczny kupimy lody; Ale z ciebie mazgaj, mamisynek, Zobacz siostrzyczka wszystko zjadła - urośnie a ty będziesz mały i słaby i wszystkie dzieci się będą z Ciebie śmiały. No nie płacz – nic się nie stało, bądź facet! Nie mów tak głośno, bo…, Spadniesz! Przewrócisz się! Wpadniesz pod samochód!, Złamiesz nogę!, Zabijesz się! … (autentyczne wypowiedzi, które usłyszał mój synek)!.

Polskie dzieci są „grzeczniejsze”, osiągają lepsze wyniki w nauce ale są mniej twórcze, onieśmielone, zawstydzone, mało aktywne; bardzo liczą się z oceną innych, mają mało wiary w siebie i niska samoocenę. Podobnie dorośli.

Ale jest pewien problem – uważam, że nasze pokolenie – pokolenie młodych rodziców nie ma wzorców jak wychowywać bez tych form zastraszających, apodyktycznych. Nie wiemy. Szukamy.

Dopiero uczymy się… Uczymy się, jak wychowywać do szczęścia a nie tylko do społeczeństwa (czyste/ładnie ubrane, grzeczne, ciche, uprzejme, wykonujące zadania/prośby/rozkazy).

Dopiero zaczynamy podskórnie czuć, że człowiek szczęśliwy lepiej funkcjonuje społecznie, realizując się niż człowiek układny, podporządkowany – społeczeństwo ma wtedy dobrego pracownika, ale czy obywatela??

Dopiero teraz wprowadzamy nastrój tolerancji, miłości, zachwytu nad dzieckiem – odkrywcą, zachwytu nad dzieckiem - człowiekiem.

Dopiero teraz uczymy się, że ważne są emocje, pragnienia, dążenia, poglądy, zachwyty, przeżycia dziecka – nie tylko pożądane/grzeczne zachowania.

Dopiero teraz uczymy się, że sami musimy nad sobą pracować, jeżeli nasze dziecko wykazuje jakieś „niepożądane” zachowania – uczymy się, że to nasze lusterko, że ono pokazuje nam, że coś się złego dzieje, że nad czymś trzeba pracować. Nie jest NIEGRZECZNE, jest barometrem, jest w potrzebie emocjonalnej.

Dopiero teraz uczymy się, że jako rodzice możemy mieć mądrość płynącą z miłości a nie z konieczności podporządkowania się społecznym stereotypom zachowania.

Dopiero teraz uczymy się, że możemy kształtować charaktery swoje i dzieci, budować właściwe postawy, wszczepiać określone wartości a nie uczyć, wychowywać grzeczne dzieci.

Dopiero teraz.

Dopiero teraz my, kolejne pokolenie rodziców, uczymy się kochać siebie, siebie i dzieci…Jest ciężko, bo wzorców brak, ale damy radę, bo to sprawa nadrzędna w życiu.

El. Ławczys www.dwujezycznosc.blogspot.com (tłumaczenie na angielski Olga Mecking)

czwartek, 5 września 2013

POŻYTECZNE Z PÓŁECZKI: Pan Pierdziołka - powtarzanki i śpiewanki.


Przywiezione tego lata z Polski - dwie książki - niedrogie i prześmieszne!!
Pan Pierdziołka spadł ze stołka - powtarzanki i śpiewanki.
oraz
Nowe fikołki Pana Pierdziołki- powtarzanki i śpiewanki.

KONIECZNIE TRZEBA MIEĆ! To odkurzony, cały bagaż wspomnień dla nas, rodziców. I zdziwione oczy mojego synka, szok, co za śmieszne "głupoty" mama wyczytuje!!
Z recenzji wydawniczych: to książeczka dla wszystkich - dla dzieci i dla dorosłych. Można się przy niej bawić, śmiać i wspominać. Giglać, przytulać, wygłupiać. Chcemy mieć wesołe dzieci - sięgnijmy po te teksty. Książeczka zawiera wyliczanki "niegrzeczne", takie, które dzieci uwielbiają powtarzać najbardziej... Pan Pierdziołka... znosi podział na rymowanki, które wypada i nie wypada powtarzać.




I oto szukam w necie obrazków do Pierdziołki i wyskoczył mi piękny opis na blogu Polki w Monachium!!!! Nie będę się więc powtarzać, tylko udostępniam i niezmiernie się cieszę, że poznałam (dzięki Pierdołce) nową, blogującą mamę na emigracji!:
Oto jej wpis o Pierdziołce:
Polka w Monachium o Piedziołce ;-)

Pan Pierdziołka powędrował też do Francji - mam nadzieję, że ten post wywoła Faustynę, z letniego szaleństwa!!

środa, 4 września 2013

Zdania z rana - mówi Ala...



Dzisiaj rano: małżonek siedzi na skraju łóżka, w pozycji "jak ruszę ręką, głowa spadnie, jak nogą - ręka spadnie = nie che mi się ruszyć". Ja czuję, że jego ciężkie wzdychania nad losem wstającego za wcześnie człowieka, budzą Alę, która zaczyna się wierkolić, wtulona we mnie. Moje myśli nerwowo-histeryczne: "zaraz ją obudzi...!!!".

Ciężko wzdychający człowiek wstał do postawy wyprostowanej.
Poszedł ciężkim krokiem, do łazienki oddalonej o jakieś 10 metrów. Zniknął, dość głośno wkroczył do łazienki.

Ala w sekundę usiadła na zgiętych kolankach, uśmiech włożyła szeroki taki, że nawet moje oko bez okulara zauważyło, i wykrzyknęła: MAMA KOCHAM!
Ja szczęśliwa zawirowałam myśli nerwowo-histeryczne w entuzjastyczno-radosne!!!
Z łazienki mąż woła: SŁYSZAŁAŚ?!!
Ja nie zdążyłam odpowiedzieć...
Ala wykrzyknęła kolejne zdanie: TATA SIKA!!


PS. Alicja ma teraz 17 miesięcy. Pierwszy raz powiedziała KOCHAM! No przecież musiałam zapisać!

wtorek, 3 września 2013

Kamyczkowe sylaby - WTORKOWE CZYTANECZKI

Wracamy powoli z wakacji. Wtorkowe czytaneczki na początek:


Każde dziecko (i ja) uwielbia kamienie. Nie znam dziecka, które nie lubi (chociaż pewnie i takie są) zabaw kamykami. Kamyki są po prostu fascynujące. Niezależnie od wieku dziecka.

A dzisiaj musi być o kamykach, malowanych ręcznie, przez wspaniałych ludzików: mamę (mądrą, czułą, empatyczną, no i odlotowo-sympatyczną!), chłopca (niezmiernie ciekawego i miłego) i dużą już dziewczynkę (z wrażliwą jak motyl, samodzielną, niezależną duszą).

Kamyczkach kolorowych, zachwycających, zachowujących w pamięci.

To prezent dla nas!
Taki, jaki lubię najbardziej... Wiecie jaki... taki, co ma sobie zamalowany czas, wysiłek, staranie się, myślenie o...

DZIĘKUJEMY!!

A kamyczki mają na grzbietach wypisane litery polskiego alfabetu!

No i wzięłam kamyczki i układałam sylaby (no, bo wiecie, że ja sylaby...) i Makuś czytał:













Potrzebuję więcej samogłosek! Dorobimy w najbliższym czasie z Maksiem...

(zaznaczam, że jeśli chodzi, o wykorzystanie kamyków do nauki czytania: z małym dzieckiem trzeba uważać na to, aby dziecko nie zjadło; dobre są do zabaw powtórkowych z dużymi dziećmi, pierwsza klasa np., które już sylaby znają - dobre wprowadzenie do analizy sylaby na 2 części- głoskowania).
A do nauki sylab najlepiej namalować własnoręcznie sylabki - zabawa chyba dobra:-) ??