wtorek, 26 sierpnia 2014

Guck mal - das ist mein dzidziuś!

W ostatnich dniach - gdziekolwiek się pojawimy - Alicja woła głośno:

Guck mal - das ist mein dzidziuś!


MILENA MARIA ur. 16. sierpnia 2014!!!

Pozdrawiamy wszystkich!! Dziekujemy za wsparcie, tym, którzy wspierali w tych trudnych miesiącach!!! Dziękujemy, bo tego lata obrodziło jednak wspaniale!

piątek, 8 sierpnia 2014

Dziecko dwujęzyczne - dzienniczek znów nas ratuje!

Pisałam już dawno, dawno temu o tym, jak dzienniczek uratował nam życie, kiedy Makymilian miał problemy z adaptacją w przedszkolu (TU: http://dwujezycznosc.blogspot.de/2013/11/strony-z-dzienniczka.html oraz TU: http://dwujezycznosc.blogspot.de/2013/05/histeryczny-smiech-dwujezycznosci.html )

Teraz historia Alicji:

Alicja poszła do przedszkola w marcu tego roku. Ala miała wtedy prawie 2 lata.

Sytuacja w skrócie:
• Alicja i Makuś są w bardzo małym przedszkolu – 18 dzieci, 2 grupy: jedna grupa maluszków do 3 roku życia, druga grupa powyżej 3 roku życia. W każdej grupie są 2 panie. Przedszkole maleńkie, dzieci z obu grup widują się często; bawią się razem;

• Oboje od marca poszli do nowego przedszkola, w nowym kraju;

• Język: Maksiu ma opanowany niemiecki (moim zdaniem) w stopniu komunikatywnym, brakuje mu jednak mnóstwa słów i konstrukcji gramatycznych – nie ma jednak problemu z nawiązywaniem kontaktu z niemieckojęzycznymi użytkownikami – zauważyłam, iż woli dorosłych (mają więcej cierpliwości i starają się zrozumieć); Alicja jest w niemieckim tylko osłuchana – zna tylko podstawowe zwroty grzecznościowe;

• Są w nowym przedszkolu 6 godzin

• Panie: pani od młodszych dzieci ma niesamowitą intuicję językową – świetnie jest w stanie dogadać się ze mną, Alicji bardzo pomaga; wykorzystuje gest, mimikę, zmienia słowa, kiedy jest problem, powtarza często te same zwroty, mówi prostym i komunikatywnym językiem (SUPER!); pani z grupy Makusia ma zerową intuicję językową – jak widzi, że ja lub dzieci jej nie rozumiemy, panikuje, stresuje się, uśmiecha się newrowo i ucieka…(o zgrozo! jest logopedą! – tłumaczę sobie, że może jest świetnym logopedą „artykulacyjnym”, bo o komunikacji to ona nie ma zielonego pojęcia, twierdzi, że Maksymilian świetnie sobie radzi z niemieckim (artykulacyjnie, tak!, mogę się zgodzić!!; systemowo – jest może nie fatalnie ale słabo) (SZKODA!!!)

• przedszkole z gatunku opiekuńczego (nie za wiele edukacyjnych, kreatywnych inicjatyw), ale miło, sympatycznie;

• ilość dzieci i pań sprzyja rozwojowi językowemu dzieci;

• ustalone zostało z paniami, iż my nie uczymy Alicji niemieckiego, tylko zostajemy przy polskim, panie będą się starały jak najwięcej uczyć języka.

Jak rozwija się sytuacja:
Dzieci bardzo szybko! zaakceptowały nowe przedszkole. Alicja uroniła może ze dwie łzy. Szybko zostawały na całe 6 godzin, zadowolone!!

Obserwowałam Alę, czy radzi sobie emocjonalnie z nową sytuacją. Bardzo szybko zaczęła się bawić (sama lub z Maksiem); widziałm jak działa: jest baczną obserwatorką – wszystko obserwuje kątem oka i naśladuje dzieci i ich czynności. Nawet jak za wiele nie rozumie świetnie radzi sobie sytuacyjnie (po mamusi, jak nic…). Językowo nie porozumiewała się z paniami około 3 miesięcy, nie powtarzała ani słowa. Panie twierdziły, że wszystko jest dobrze.

Ale…

Zaczęło się:
1. Alicja zaczęła w domu być agresywna i w przedszkolu też przekazywała swe życzenia po polsku lub siłą: wyrywała zabawki i popychała dzieci, jeśli stały jej na drodze. W domu stała się agresywna wobec brata. Popychała go, gdy nie pasowało jej cokolwiek.

2. Co charakterystyczne: zauważyłam, iż Alicja przejawiała jakby regres języka polskiego. Ogólnie mówi pięknie po polsku, bardzo dobrze ma rozwinięte słownictwo oraz cały system jezyka. Około maja, przestała mówić a zaczęła mnóstwo rzeczy pokazywać palcem (jak w przedszkolu) zamiast „daj” mówiła „Y” i pokazywała. Przeniosła sposób komunikacji z języka niemieckiego na język polski.

3. Alicja ciągle nie znała imion innych dzieci.

4. Pani w przedszkolu powiedziała zdanie, które zaświeciło mi kontrolkę: „Ala nie rozróżnia TASSE od TASCHE”… No Panie Boże… to jest problem dla nich? A nie to, ze nie zaczęła mówić „DAJ” „NIE CHCĘ” „CO TO?” „TO JEST MOJE” …

To wszystko kazało mi wziąć sprawy w swoje ręce i spróbować pomóc dziecku – bo dlaczego nie…

Zastanawiałam się jak wprowadzić niemiecki bez większej mojej interwencji – bo ciągle jednak słabo, oj słabo, mówię.

I znów padło na dzienniczek: to świetny sposób – by ktoś inny (tu panie w przedszkolu) mogły wykorzystywać wpisy, czytać z dobrym akcentem i wymową i utrwalać wypowiedzi!, nawet poprawiac moje błędy.
Zaczęłam rysować proste sytuacje: obserwowałam, co danego dnia było ważne i zapisywałam (z pomocą męża) to jednym, góra dwoma zdaniami. Alicji czytałam to ja kilka razy z tłumaczeniem i opowiadaniem po polsku, potem wręczałam jej dzienniczek i szła do przedszkola.

Stało się tak jak w przypadku Maksia: dzienniczek stał się jej tarczą obronną, jej tablicą do wyrażania siebie! Trzymała go zawsze dumnie pod pachą, wkraczała do sali, siadała na środku, otwierała i oglądała.

Zawsze podchodził do niej ktoś , przeważnie któraś z pań, czasami dziecko. Panie mając pod nosem wpisy (chcąc nie chcąc?) czytały.

Ala zaczęła powtarzać!!!! Dlaczego ten etap powtarzania nie nastąpił wcześniej – dlaczego Alicja nie zaczęła powtarzać po paniach? Prawdopodobnie dzieje się to z tego powodu, iż język mówiony jest jednak krótkotrwały, słowo wypowiedziane szybko znika. Zapisane pozwala na wielokrotność powtórzeń – mimo, iż sytuacja juz się zmieniła! Dodatkowo dziecko może „zatrzymać się” nad tą sytuacją i ją opisać!, nazwać! emocje, zdarzenie, czynność: a to, co zostało nazwane jest OSWOJONE!!!! 

Alicja zaczęłaby powtarzać, ale nie wiadomo kiedy! a ta mała, moja pomoc dała jej narzędzie do komunikacji z paniami, narzędzie do wyrażania siebie!

Cieszę się bardzo, iż pomogłam jej.














(Alicja z dzienniczkiem w aucie - droga powrotna z przedszkola)

Ala przestała popychać dzieci: napisaliśmy w dzienniczku, co ma powiedzieć, kiedy czegoś chce lub nie chce.

Zaczęłam wprowdzać proste nazwy rzeczy: np. zabawek. Bardzo ważnym, przełomowym czasem było kiedy w dzienniczku pojawiło się „WAS IST DAS?” – Ala zaczęła zadawać to pytanie i dzięki temu komunikacja z paniami się bardzo, bardzo poprawiła!!! Zaczęła poznawać nowe słowa szybciej. Stało się to jej ulubionym pytaniem w sytuacji, kiedy poza przedszkolem spotkała niemieckojęzyczne osoby! Czerwiec był pod znakiem „WAS IST DAS?” – dzięki temu rozpoczynała ROZMOWĘ!!! Z każdym napotkanym człowiekiem: bo przecież każdy odpowiadał!
I tak się to toczy!!

Tak jak w sytuacji Maksia poprawa konunikacji w jezyku niemieckim nastąpiła niezmiernie szybko!!! – w 3 tygodnie dziecko zupełnie inaczej funkcjonowało w grupie!, zupełnie inaczej reagowało emocjonalnie!

Znów twierdzę, iż dzienniczek uratował nam – może nie życie – ale spokój. Ala przestała pokazywać w domu: prosiłam, żeby mówiła po polsku. Przestała popychać, jest spokojna w przedszkolu, cieszy się, że może przekazać paniom krótkie „opowieści” z domu.

Widzę, iż rozwój języka niemieckiego jest teraz spokojny, jakoś tak bez emocji negatywnych, wszystko przebiega pomału ale do przodu.. Ale nie mogę powiedzieć, że do końca naturalnie – środowisko naturalne jest – ale metodę/technikę dzienniczka jednak wykorzystałam. Grunt, że skutecznie!!

Teraz dzieci spędzają sierpień w domu. Wszystko po polsku. Ale dzienniczek jest! i wykorzystam go w momencie powrotu we wrześniu – Ala będzie mogła opowiedzieć, co się działo w domu w wakacje….

Polecam dzienniczek jeszcze raz serdecznie – jako bardzo pomocną technikę wprowadzania systemu językowego u dzieci dwujęzycznych.

Jak prowadzić dzienniczek w języku, którego akurat dziecko się uczy?
• Piszemy SYTUACYJNIE! Rysujemy SYTUACJĘ i opisujemy bardzo krótkimi zdaniami.
• Nie oczekujemy od dziecka by czytało – my czytamy, zapewniem, źe dziecko zapamiętuje całą wypowiedź – z sytuacji, z rysunku.
• Wybieramy sytuacje bardzo ważne dla dziecka, wiąże się to, z emocjonalnym przeżywaniem a to ułatwia zapamiętywanie.
• Wypowiedzi piszemy w dymkach – w ten sposób wprowadzamy język mówiony!!!
• Czytamy dziecku (przy tzw. okazji)
• Dajemy dzienniczek do przedszkola
• Pytamy o ważne wydarzenie dnia – pamiętajmy, iż zapisujemy ważne pozytywne i negatywne sprawy!

Oto kilka kartek z niemieckiego dzienniczka Alicji:













Dzienniczek ma wiele zastosowań: więcej można przeczytać TU: (wszystkie posty o dzienniczku TU: http://dwujezycznosc.blogspot.de/search/label/dzienniczek%20wydarze%C5%84 )
Technika ta polecana jest rodzicom przez terapeutów szkoły krakowskiej.

czwartek, 7 sierpnia 2014

Pierwsze zachwyty w kraju Duchów– a jednak???


W ramach logoterapii, autoterapii, czy zwał jak zwał, postanowiłam wypisać, cóż takiego spotkałam w karinie Duchów, co mnie zachwyciło…
Nie mogę wszak zadręczać wszystkich marudzeniem i marudzeniem…

Otóż w punktach:
- wiosna: stare drzewa, wielkie, majestatyczne, swoimi koronami zasałaniające brzydotę i pustkę;
- czerwiec i lipiec: czereśnie w ilościach niepojętych i zachwycających dla lubiących – każda polna droga obsadzona drzewami owocowymi… ech.. marzenie!!!;
- początek lipca: lipy pachnące niebiańsko!!!! Miód w całej głowie;
- w promieniu 50 km. średniowieczne miasteczka – bruki, kamieniczki, uliczki…;
- średniowieczne zamki i kościoły w każdej wsi…
- nowe, świetne, wygodne drogi

Jest to miejsce, które daje nam w tym momencie dach nad głową i utrzymanie i przywita nasze trzecie Małe… Więc, póki co, jest dla nas bardzo ważne.

A potem? Potem się zobaczy, gdzie siebie odnajdziemy…

wtorek, 5 sierpnia 2014

WItamy kolejny KLUB TUTUSIA z Włoch!!

Dzisiaj TUTUSIOWO ;-)


Witamy serdecznie kolejny klub pod patronatem TUTUSIA: Dzieci, rodziców i nauczycieli z Polskiej Ludoteki Rodzinnej!
Witamy szczególnie osobiście i serdecznie - bo tu już zaprzyjaźniona instytucja.
Prowadzącym Ludotekę dziekuję za wszelakie wskazóki i pomoc w realizacji różnych propozycji dla dzieci polonijnych!
Zapraszam na stronę LUDOTEKI - zobaczcie, co proponują polskim dzieciom w najbliższym roku szkolnym:
 http://www.polskaludoteka.it/p/gadget.html


Zapraszamy kolejnych rodziców i dzieci!

poniedziałek, 4 sierpnia 2014

Uprzejmość - to nie duchy... to ludzie...

Wczoraj, wyczłapałam na górę zamkową prześlicznego!!! miasteczka Quedlinburg:
https://www.google.pl/search?q=quedlinburg&espv=2&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=XWnfU5GlM8S1PZ2pgLgG&ved=0CB4QsAQ&biw=1920&bih=1099


No wyczłapałam !!! z rodziną i znajomymi - że lekko mżyło to dałam radę... ale ciężko było.
Zadowolona z siebie chciałam jeszcze grupę powlec w powrotnej drodze na przepiękny rynek...
Po drodze dzieci, w liczbie 5 rozkrzyczały się o jedzenie.
Padło na gofry.
Wszyscy wpakowaliśmy się do ślicznie wyglądającej naleśnikarni.

Rozwój wypoadków szybko i krótko (bo "rozwój" trwał godzinę!):
1. czekamy, czekamy, pani nie przychodzi...
2. po 10 min. 3 dzieci wymusiło lody "kręcone" i siedza z nimi...
3. po 15 min. przychodza dwie panie... mówimy, że chcemy gofry.
4. pani przyjmuje zamówienie
5. czekamy pół godz...(siku, bala, bla) nie ma gofrów
6. pytanie do kelnerki "Co jest?"
7. odpowiedź: że nie przyjęła zamówienia, bo myślała, że my chcemy na wynos! (chcemy na wynos - i siedzimy i czekamy na "odpowiednią chwilę"????)
8. delikatnie (jeszcze) zdenerwowani wstajemy i zbieramy się
9. jedno z dzieci krzyczy o gofry!!!
10. przy ladzie "na wynos" zamawiamy gofra... za 30 sekund drugie dziecko chce gofra i zamawiamy drugiego

I tu apogeum:
1. pani od gofrów komentuje ostro, niemiło, że mogliśmy od razu zamówić dwa, bo ona musi maszyne znów otwierać!!! (część grupy, nie znająca niemieckiego, patrzy zanipokojona na panią)
2. pani od gofrów rzuca na ladę papierowe tacki
3. pani od gofrów rzuca na papierowe tacki papierowe serwetki
4. część z naszych (co ni erozumie niemieckiego) pyta o co chodzi??
5. nikt nie wie, bo mąż wnerwiony po czubki rzęs stara się opanowywać siebie na tyle, by nie zrobić jakiejś głupoty
6. wszyscy zanipokojeni coraz bardziej...
7. porywamy 2!!! gofry i wychodzimy
8. deszcze leje
9. 2 gofry znikają w 5 buziach w sekundę i ...ryk...
10. na rynek nie idziemy - leje, straciliśmy godzinę, ja już nie daję rady fizycznie..

 W domu wszyscy wypytują, dopytują - ale jak to? ale dlaczego?

Analizujemy czy Pani sobie pozwoliła na takie zachowanie, bo??? co co??? bo musiała obsługiwać Rosjan (wszyscy nas tu biorą za Rosjan); bo nie lubi swojej pracy; bo miała zły dzień; bo duszno jej było...

Siedzimy i staramy się odpowiedzieć tym, co przyjechali z Polski: nie wiemy, ALE!!! myślimy, że przyczyn jest wiele, bo to NIE PIERWSZY RAZ!!! spotkaliśmy sie tu z takim potraktowaniem!!! niestety...

Jeszcze nie wiemy czy to jest zachowanie wobec NAS, czy takie "ogólnie przyjęte"...

Wiemy jak bywa w Polsce - różne.. jesteśmy pzryzwyczajeni, że nie weimy czego się mamy spodziewać po osobach nas obsługujących w urzędach, sklepach lokalach; będzie albo miło albo niemiło...

W Austrii - ani raz przez 5 lat nie spotkaliśmy się z takim zachowaniem...

W Niemczech - czujemy się tu,  jak intruzi, jak ci, co przeszkadzają, wpychają sie i TRZEBA się nimi zająć...

Nie mówię już o uśmiechu i zwykłej uprzejmości... Ale o powstrzymywnaiu się przed okazywaniem wprost "niechęci".

Wtedy czujemy, że to nie duchy... to ludzie...

Miasteczko takie piękne, że pojadę tam jeszcze, dam szansę komuś innemu, w innej knajpce...