Dwujęzyczność a bunty przedszkolaków.

Dzisiaj w PIĄTKOWYCH GADUŁECZKACH o rezultatach moich rozmów z Maksymilianem.

Do napisania tego postu zainspirowała mnie KACZKA TU. Przeczytałam i przypomniałam sobie nasze sytuacje w przedszkolu ostatnio. Jak pisałam niedawno w poście Histeryczny śmiech dwujęzyczności, Maksymilian miał ciężki czas w przedszkolu po powrocie z Polski. Ogólnie jest to chłopiec uważany za „grzecznego” ale zdecydowanie broniący własnych interesów. Jako pierwsze dziecko potrzebuje uwagi, o wszystkim musi opowiedzieć, w wielu sytuacjach broni swoich racji i potrzeb. Nie da się przekonać, że „musi”. Rozmową, odpowiednim podejściem z wielkim wiadrem empatii, można „dogadać się”. Ale na to trzeba czasu. Ja już o tym wiem. Wiem, że nie płacze bez powodu (jak każde dziecko), że nie „szaleje” bez powodu (jak każde dziecko), że nie śmieje się histerycznie, szczególnie irytująco, bez powodu (jak każde dziecko); nie krzyczy i nie wrzeszczy bez powodu (jak każde dziecko). Więc jak zdarzy się taka sytuacja moje komórki mózgowe szybko zaczynają pracować, szukać przyczyny. Niekiedy trwa to sekundę, niekiedy parę minut, niekiedy godzin, niekiedy dni… Tak było ze „złym” zachowaniem Maksia w przedszkolu (w którym zawsze było” alles ist ok!!!”). Makuś nie chciał założyć butów – za karę poszedł spać zamiast na spacer! Pani narzekała, że wszystkie dzieci zakładają same buty a Makuś głupio się śmieje, biega… Pani narzekała, że wszystkie dzieci jedzą normalnie a Makuś powoli, bawi się jedzeniem (no skandal!)… Pani narzekała, że Makuś uparcie ucieka na spacerze od miejsca, gdzie pasą się barany (zapiera się jak osioł i nie pójdzie)… A tak poza tym? Poza tym to wszystko dobrze. I z tych pierdziołkowatych powodów wezwała nas na rozmowę i powiedziała, czego oczekuje: że nauczymy Maksia zakładać buty, że będzie ładnie jadł i jakoś przejdzie obok tych owiec…

NIESTETY! Pani upiera się, że takie zachowanie Maksia to jego BUNT! – No dobrze, no słusznie – ale niby przeciwko czemu lub komu? To już dla niej nie jest ważne – byle ujarzmić, „udupić” po Gombrowiczowskiemu. Na moje sugestie, że może on nie rozumiał, nie umiał czegoś powiedzieć – odpowiada zawsze tak samo – że Makuś świetnie sobie radzi z rozumieniem niemieckiego.

No to zaczęłam rozmawiać z Maksiem. Pomaleńku. Współczułam mu bardzo, ze musiał spać, że musi chodzić koło tych baranów, że musi szybko jeść… Współczułam, bo widziałam, że on to przeżywa, ale nie znałam powodu.

A tu niespodzianka! Wystarczyło powiedzieć: „Makuś! Oj widzę, że nie chcesz zakładać tych butów! Chyba bardzo nie lubisz ich zakładać!” i momentalnie usłyszałam wyjaśnienie: „No bo mnie zęby bolą jak je zakładam!” Ja - „Aha! zęby cię bolą!” BINGO! Ja też miałam taką spódniczkę z szorstkim guzikiem i jak musiałam dotknąć tego guzika to mnie: zęby bolały!...Tak, te rzepy rzeczywiście wydawały niesympatyczny dźwięk i były niemiłe w dotyku. Ale zauważyłam to dopiero teraz. I wszyło: zmieniliśmy buty i Makuś jest grzeczny w przedszkolu!... Ech… A panie nie wiedzą, że to była prawdziwa histeria a nie złośliwość, ten śmiech…Nie umiał paniom powiedzieć, o co chodzi, więc nie chciał założyć butów.

„Je pomału i bawi się jedzeniem” – ja jem pomału i uważam to za dobre. Jedzeniem się bawi – bo był „chorawy” i nie ma apetytu – zgodne z naturą. Jeść nie musi i już. Do mnie mówi: nie chcę już. I już.

Barany - Wystarczyło powiedzieć (akurat podczas wizyty u koników): „Makuś! Oj widzę, że boisz się tych koni! To tak jak baranów! Tak samo!” Makuś: „Ja się nie boję baranów”. Ja: „Nie? To może pojedziemy pokazać je Ali!?” Makuś: „ Dobrze.” Pojechaliśmy. Wysiadamy, podchodzę z Alą na rękach do tych baranków. Makuś stoi z daleka. Ja: „Idziesz z nami?” „Nie.” „Ojej, jak się boisz to popatrzymy stąd” „Nie, ja nie chcę tam iść, bo one strasznie głośno beczą”. Podeszłam z Alą – faktycznie. Głośno, dla mnie do zniesienia. Dla Makusia nie. Nienawidzi głośnych dźwięków, zawsze ucieka i mówi, że uszy go bolą.

Nie potrzebowałam wiele „drążyć” i szybko się dowiedziałam w czym leży problem dziecka. Mogłam je zrozumieć i nie naciskać.

I tak jest z tym „wychowywaniem”, opieką nad dziećmi dwujęzycznymi. Trzeba być szczególnie wyczulonym na to, czy komunikacja jest skuteczna. Czy nadawca i odbiorca w danej sytuacji komunikacyjnej rozumieją się. Zresztą zawsze (u dzieci jednojęzycznych też), jak jest konflikt, lub dziecko zmienia swoje zachowanie problem jest w braku porozumienia!!!

Panie powinny prosić nas, żebyśmy rozmawiali z synkiem, aby znaleźć przyczynę a nie nauczyć go zakładać buty! I jeść! I chodzić blisko baranów.

A Makuś… bał się, że za karę, (że nie rozumieją się z panią), pójdzie spać….

Dobrze, że ja mogę z nim rozmawiać.

I witam Hienę!!