Innowacje w glottodydaktyce polonistycznej ;-)

Dzisiaj takie szybkie przemyślenia.

Ostatnio jedna mądra Pani poleciła mi do przeczytania artykuł Władysława Miodunki „Innowacje w glottodydaktyce polonistycznej”, gdyż podobno ładnie się ja wpisuję swoją działalnością w treści tam głoszone.

Czytam dzisiaj i faktycznie, serce rośnie, że człowiek taki innowacyjny…

Krótko: co to glottodydaktyka polonistyczna?? Glottodydaktyka to nauka o nauczaniu języków obcych – czyli tu jako taki traktowany jest język polski. Proszę pamiętać, iż nauczanie języka polskiego dzieci dwujęzycznych poza granicami polski wpisuje się w teorię jako nauczanie języka obcego – dlatego, iż stosujemy podobne strategie i spotykamy się z podobnymi problemami, jak przy nauczaniu języków obcych. Jakkolwiek to brzmi strasznie dla nas, rodziców, tak jest. O wiele skuteczniejsza jest nauka naszych dzieci – szczególnie starszych!!!! – jeśli wykorzystamy strategie stosowane w nauczaniu języków obcych. Najważniejsze jest to w momencie konieczności programowania języka!, przy tworzeniu pomocy dydaktycznych!, nauce czytania i przekazywaniu kultury i historii Polski!!!

Profesor Miodunka podaje taką oto definicję innowacji:

„Innowacja to idea, produkt albo metoda, postrzegane jako nowe i stworzone świadomie w celu wypełnienia jakiegoś braku lub poprawienia funkcjonowania jakiegoś procesu. Zapotrzebowanie na innowacje jest efektem ewolucji potrzeb społecznych w określonej epoce, a same innowacje pwostają w wyniku  nowych badan naukowych, zmian technicznych i technologicznych, ale także organizacyjnych, pedagogicznych, dydaktycznych i metodologicznych w procesie i uczenia się języków obcych.”

Innowacja „występuje tu jako abstrakcyjny pomysł, konkretny, szeroko rozumiany produkt albo metoda nauczania”, powiązana „z nowymi badaniami naukowymi (lingwistycznymi, psychologicznymi, pedagogicznymi), ze zmianami technicznymi i technologicznymi oraz ze zmianami w organizacji i metodach nauczania języków”.

Potem prof. W. Miodunka opisuje innowacyjne pomoce dydaktyczne, system certyfikacji i podejście komunikacyjne.

W teorii tej, rzeczywiście ładnie mogę się „wpisać” w innowacyjne nauczanie języka polskiego ;-)

Otóż staram się jak mogę, by moje pomysły, nowe idee, propagowane metody nauczania języka polskiego były w pełni innowacyjne. Opieram je zawsze na wiedzy i na doświadczeniu (swoim i opisywanym przez Was) zdobytym w Polsce i poza jej granicami. Powiązane sa też z technologią, na tyle, na ile jest to wskazane. Wybieram te, które sprawdzają się najlepiej u naszych dwujęzycznych dzieci – spełniają wymogi glottodydaktyki polonistycznej.

Moje „produkty” takie mają właśnie byćJ

Przeprowadzając szybką analizę:

- wsparcie dla mam, rodziców dzieci dwujęzycznych (z językiem polskim) – szczególna opieka nad rodzicami MAŁYCH dzieci – czego w polonijnej edukacji nie było lub oddolnie i bardzo mało. Ja też oddolnie, ale z pozycji fachowej (z całych sił się staram)

- Kluby Tutusia – innowacyjnie zwracają uwagę na ewolucję potrzeb społecznych młodych rodzin polskich poza granicami Polski

- książki i materiały edukacyjne, tworzone przeze mnie – innowacyjnie łączą wiedzę o nabywaniu systemu języka z obserwacjami rozwoju języka polskiego u małych dzieci dwujęzycznych poza granicami Polski. Wszystkie ostatnie pomoce piszę z uwzględnieniem szczególnych potrzeb naszych dwujęzyczków!!

- blog – toż oczywiste jak ja, i inne moje koleżanki blogujące, wykorzystujemy nowe technologie do szerzenia wiedzy, jaką mamy ;-)

- prowadzenie badań naukowych – nie robię tego szczególnie dużo, ale pojawiają się i takie potrzeby

- szukanie metod i technik stymulacji języka polskiego, jako mniejszościowego i mniej prestiżowego.

 - uczestniczenie w międzynarodowych projektach dydaktycznych i społecznych.

To takie podsumowanie na potrzeby własne  ;-)

Nieco ironiczne, nieco terapeutyczne, całkiem szczere i prawdziwe.

Mam nadzieję, że i wam się spodobało moje pozytywne myślenie o sobie i sami o sobie i swojej działalności pomyślicie w świetle innowacji ;-)