Kochana Moja.

Listy matek i dzieci to piękne, różnorakie w treściach  teksty. Ja z moją mamą nie piszemy listów do siebie. Nie mamy takiego zwyczaju. Szkoda, bo w listach niekiedy można więcej wyjawić, opisać, wytłumaczyć, przeżyć.

Ja czasem piszę listy do swoich dzieci, piszę je niekiedy szybko, krótko, coś małego, coś ważnego. Piszę, bo zapominam wiele chwil, wiele uczuć, odczuć, przeżyć – a są tak ważne, że chcę je przekazać dzieciom. Kiedyś może zrozumieją mnie bardziej dzięki tym słowom. Najdłuższe listy to listy pisane na kolejne urodziny. Wkładam je potem do kopert i do pudełka, które każde z dzieci ma wysoko na szafie.

Liczę na to, że kiedyś przeczytają, ode mnie, listy z przeszłości o przeszłości. O mnie, o nas.

Liczę na to, że przeczytają, bo będą umiały czytać po polsku…

Myślę, że takie listy od mamy, to należy przeczytać w języku matki. Ja w każdym razie stanęłabym na głowie, żeby przeczytać listy od mamy, w jej języku, zrozumieć…

Z pewnością jest to jeden z tych fantastycznych sposobów na podtrzymywanie języka mniejszościowego.

Z ostatniego pobytu w Polsce przywiozłam sympatyczną książkę Małgorzaty Kalicińskiej i Basi Grabowskiej: „Kochana Moja. Rozmowy przez ocean.”

Matka i córka. „Dwie kobiety, a między nimi ocean. (…) Obie tęskniące kobiety są tak daleko od siebie, mama w Polsce, a córka w Australii, a jednak tak blisko. Słowa są mocne, potrafią pokonać każdą odległość”.

Czytało się „blisko”. Niejedna z nas jest w identycznej sytuacji, mieszka daleko od rodziny, od matki. Daleko. Więzy pozostają zawsze, ale niekiedy mają coraz dłuższe nici… Coraz mniej słów!!!!

Dzisiaj Dzień Matki w Polsce…

Może zorganizujmy sobie też na emigracji polski Dzień Matki, pisząc list po polsku do naszych dzieci. Taki, który będą mogły przeczytać dziś, już, lub kiedyś, kiedyś, kiedyś…

Ja bym przeczytała, uczyłabym się czytać po polsku dla tych słów napisanych przez mamę kiedyś, kiedyś, kiedyś…