Czy DUCHY się uśmiechają i czy NAS widzą – cd. o mojej adaptacji w Niemczech…

Kiedyś, kiedyś, pisałam o uśmiechu, który zauroczył mnie w Austrii:
Tu: http://www.dwujezycznosc.blogspot.de/2012/11/usmiech-smiech-dowcip.html
uśmiechu, który zawładnął w zupełności moimi wspomnieniami z Austrii. Ludzie uśmiechnięci: zawsze! Kiedy kogoś zobaczyli. Każda!! wymiana spojrzeń wiązała się z uśmiechem do tego kogoś, na kogo patrzymy. Jak się ktoś nie uśmiechnął, to był duży znak – coś się satło!

Uśmiech dorosłych do dzieci!, uśmiech dzieci do dzieci i dorosłych, nastolatków do dzieci!!, dorosłych do dorosłych, dzieci do starszych ludzi, starszych ludzi do wszystkich… uśmiech był wszędzie. Nawet w poważnych sytuacjach ich twarze były nakreślone zmarszczaki uśmiechu, były jakies bezpieczne…, wzbudzające zaufanie i okazujące troskę o Drugiego, o Innego.

W Polsce jest różnie. Jak pisałam kiedyś, w przytoczonym poście, uśmiech mój, który usiłowałam przeszczepić na grunt polski, działa cuda. O wiele łatwiej wszystko się załatwia, organizuje, o wiele łatwiej się żyje i funkcjonuje. Nawet w urzędzie z naburmuszoną panią – o wiele szybciej idzie… Gorzej na ulicy.

Moje dzieci przyzwyczajone bardziej do zachowań austriackich śmieją się zawsze i wszędzie do każdego. Przyzwyczajone do nawiązywania relacji – machają na ulicy do innych kierowców, przechodniów. W Polsce ludzie najpierw robią zdziwioną minę a potem jednak reagują dobrze (neurony lustrzane działają!!), uśmiechają się, machają. Tu w Niemczech moje dzieci doznały lekkiego szoku, bo ludzie, co robią? udają, że nie widzą!!!, nie słyszą… Duchy… Całe szczęście dzieci się nie zrażają (a ja je podpuszczam czasami…;-)) i próbują nadal machać do kierowców traktorów i ciężarówek – ci najczęściej reagują; próbują zagadywać ludzi – wtedy raczej tez reagują, ale na ich uśmiech raczej nikt nie zareaguje, bo udaje, że nie widzi…

Oprócz uśmiechu w Austrii funkcjonuje pozdrawianie się, niezależnie od tego czy się kogoś zna, czy nie. Oczywiście nie w wielkich miastach, ale i tam, jak z kimś jakoś „wyjątkowo” skrzyżują się nasze drogi to się tego kogoś albo pozdrawia, albo jakoś zagaduje (z uśmiechem oczywiście).

Nawet jak jest to sytuacja niezbyt przyjemna, to ludzie z żartem i humorem usiłują się dogadać. Zwracają sobie uwagę z uśmiechem, nie przepraszjąc broń Boże za to, że żyją lub ośmielają się czegoś wymagać – tylko konktetnie mówią o co chodzi, co im się nie podoba, co by od nas chcieli a potem …gadka szmatka i jest ok. Tu: kilka razy spotkało nas: kartki anonimowe od sąsiadów za wycieraczkami samochodu, że źle zaparkowaliśmy i że jak się to nie zmieni, to są odpowidanie służby i oni się tam udadzą!; pukanie do drzwi, że nasze dzieci są za głosne!!; uwagi przez otwarte okno – że tu się tak nie robi, bo coś tam…. i zatrzask okna… JENY!!! No boimy się nieco, jaki urząd za co wkroczy na nasze podwórko….

Jeszcze jedno: rozjechany wzrok, zez pt. „nie patrzę!!oczywiście, że nie patrzę!”. No Duchy!! To jest dla mnie prawdziwy szok kulturowy: wyobraźcie sobie sytuację: wchodzi właściciel domu do nas, idzie coś tam sprawdzić w odległym zakątku… IDZIE i prezentuje coś co ja obserwuję z wielkimi oczami wybałuszonymi chyba…: Idzie i kieruje się prosto w wyznaczone miejsce i niby nie patrzy wcale na otoczenie, tam gdzie akurat przechodzi ale CZUJESZ, że widzi!!! Kurde, myślę, jak on to robi, to „nie patrzę!!oczywiście, że nie patrzę!”!! Ja patrzę, a co… i widzę jakiś dziwnie rozjechany wzrok, jakgdyby oczy miały zeza na zewnątrz lekko, jakoś dziwnie zumują!!! Głowa usztywniona w zupełności. Identyczną akrobację wzrokową robią wszystkie starsze panie przechodzące obok nas na ulicy, obok naszego domu… Niesamowite!!

Ogólnie, po pobycie w Austrii, myślałam, że w Polsce jest fatalnie – tyle naburmuszonych twarzy. No jest trochę… Ale! Teraz mam kolejny powód do zdziwienia, bo TU, w tej części Niemiec, jest dokładnie o 100 % gorzej. Czyli nie uśmiecha i nie pozdrawia się nikogo. Nie ma tego zwyczaju. Zwraca się uwagę nieuprzejmie, wywołując stres i obawę urzędowego rozwoju sprawy… W mojej miejscowości, w Polsce, jak ktoś kogoś nie pozdrowi, tzn. że coś nie tak, albo obcy. Moja babcia mawiała: Ty nie muszisz znać!! ONI cię znają więc się łądnei kłaniaj” Pamiętam, jak stasze babcie poznawały po tzw. „urodzie” czyja ja jestem… ;-) W miejscowości męża nie ma zwyczaju kłaniania się do każdego, tylko jak się zna. Więc i w Polsce bywa różnie.

Klatki ze szpitala:
Uśmiech i pozdrawianie w sali szpitalnej: lezałą ze mna młoda dziewczyna – jak przyszła to pozdrowienie było lekkim odburknięciem, rano nic, jak przychodzili do niej goście (a przychodzili cały dzień) pozdrawiali i uśmiechali się tylko jej rodzice. Pomyśłałąm, może ja jestem jakaś nie zachćeajaca do kontaktu, stara, nie pogada ze mnadobrze, bo po niemiecku tak sobie… Ale potem doszły jeszcze 2 panie… I co! I tak samo!!! Brrr… No Duchy…
A ja, jak tem uparty osioł – uśmiechałam się do pań siedząc na korytarzu, czytając coś tam i spotkałam się z jednym, fantastycznym „oduśmiechem” – pani doktor, z która się już troszkę zaprzyjaźniliśmy teraz! Ale pani doktor, okazało się nie Niemka…. Dzięki niej podjęłam tez decyzję, że chcę to, co widzę i czuję opisywać. Wcześniej myślałam: nie, bo nie chcę pisać negatywów, ale po rozmowie z nią, zobaczyłąm, ze ona odbiera ten świat tak samo!!! No to, stwierdziałm, tzn., że nie jestem taka jedyna. Piszę o tym…
W odwiedziny do jednej z pań przyszły dzieci. Ja się uśmiechałam (najładniej jak umiem) do jednej z dziewczynek a ona: najpierw zobaczyłam przerażone oczy a potem mała szybko odwróciła wzrok. O jejku, pomyślałam, posiedziałam i wyszłam, żeby dziecka nie starszyc więcej…

Klatki z życia:
Sąsiedzi mnie nie widzą, nas nie widzą, chociaż robimy wiele hałasu idąc… Ale ja! Po odkryciu zjawiska: „nie patrzę!! oczywiście, że nie patrzę!”, zawsze przechodząc obok kłaniałam się i uśmiechałam. Pierwszy odzew!! Sąsiadka się odkłoniła i uśmiechnęła teraz niedawno – w czerwcu!!! Normalnie cuda wywołuję…
Przyjechali dziadkowie: kłaniają się i uśmiechają wszem i wobec z takim zawzięciem, że zaczęli ich zauważać wcześniej niż nas!! Ale coniektórzy patrzą, przepraszam bardzo, za wyrażenie: „jak na małpy w cyrku”… hym…

Tak więc tutejsze Duchy nie uśmiechają się ale za to widzą!! Nawet jak nam się wydaje, że nie widzą!

Strzeżcie się!! Albo bombardujcie uśmiechem, a co…

Wiem, po rozmowach z koleżankami z innych części Niemiec, że tam wygląda to inaczej… no cóż, ja trafiłam TU.

Patrzę do lustra i zastanawiam się, czy przejmuje już mimikę (znaczy się zmarszczki) tutajszą, czy mi jeszcze trochę polskiej i autriackiej zostało? Toż to ja przecież nie Duch…!!!