Wakacje z duchami - czyli o tym, jak zmieniłam się w wampirzycę pijącą niemiecką krew…

Ostatnio pisuję mniej na blogu, bo okoliczności życiowe tego wymagają. Od lutego mieszkamy w Niemczech – o tym też mało piszę, bo okazuje się dla mnie to POTWORNIE trudny temat. To był trudny czas. Przeprowadzka i adaptacja…. Nie pisałam o tym, bo musiałoby być tylko negatywnie, ale przyszedł czas, kiedy to napisać wydało mi się konieczne…

Ponad tydzień temu trafiłam do szpitala – no oczywiście niemieckiego szpitala… okazało się, że od lutego (kiedy to trwała przeprowadzka i adaptacja) poziom tzw. żelaza w mojej krwi spadał od 7,5 w lutym do… 4,2 w poprzednim tygodniu…

Lekarz natychmiastowo skierował mnie do szpitala, bo trzeba było ratować mnie i Małe dzieciątko, które w moim brzuchu trwa dzielnie, towarzyszy przeprowadzce i adaptacji….

Pojechaliśmy…

Ja (podobno) przy tym poziomie żelaza, delikatnie mówiąc, nie powinnam chodzić, oddychać nawet… a ja… przeprowadzka i adaptacja i ciąża… I co, zamiast zemrzeć, stałam się chodzącym duchem! Nie, że nie czułam, że coś jest nie tak…. Ale sprzątałam (troszkę), gotowałam, dzieci do przedszkola, dzieci z przedszkola, dzieci w domu, usypianie, pranie, ogródek, zakupy. Nie byłam w stanie cieszyć się niczym… krążyłam po świecie jak Cruella de Mon… krzyczałam na dzieci jej głosem; ośmielam się twierdzić, iż byłam bardziej okrutna w swej wredocie, bo zdarłabym skórę z każdego, kto pojawił się na mojej drodze…

I nastał dzień: "do szpitala":

Jeden dzień i jedną noc poświęcili lekarze na ratowanie Nas…

Czułam się jak na spotkaniu z duchami: ja duch (podobno…) i oni duchy (na 100%).. – biegają, COŚ (!?) mówią (mój mózg stara się zrozumieć ile może…. no gotuje się).

Duchy umożliwiły mi spotkanie kolejnego stopnia – przywieźli krew i zamienili mnie w wampirzycę. Zamienili mnie w wampirzycę pijącą i ssąca niemiecką (!) krew. Wyssałam kilka torebek, a co sobie będę żałować…

Nastały dni tzw. „obserwacji” – och… - toż to były prawdziwe WAKACJE Z DUCHAMI…

Ja – już NIE DUCH! – jak patrzyłam w lustro na te rumieńce… - no jak nic, śpiewać „My Słowianie”… tylko jak i czym poruszać w ósmym miesiącu ciąży??
Oni – duchy chodzące, biegające, sprawdzające, od czasu do czasu wypowiadający „tajemne słowa”…
Wakacje – kilka dni NICNIEROBIENIA!! Bez gotowania, bez sprzątania, bez auta, zakupów, ogródka, bez dzieci… Ja i NICNIEROBIENIE z Duchami…

Dodatkowo, dobra informacja: w trakcie moich duchowych wakacji do Niemiec została dowieziona babcia… Dzięki temu mam plan, iż teraz, po powrocie do domu, będzie więcej postów, bo pisanie dozwolnone jest!!

I co jeszcze: mąż kochany stwierdził, iż po takiej ilości niemieckiej krwi będę z pewnością:
- mówić po niemiecku;
- zakocham się w tym kraju…;
- zrobię sobie tatuaż i kolczyki wszędzie.

Więc zanim nastąpi moje przeobrażenie i niemiecka krew przeżre się do szpiku kości, postanowiałam opisać Wam te ostatnie miesiące, które nasiąknięte były jeszcze Polską duszą i austriackimi wspomnieniami… Myślę, że potrzebuję w końcu opisać to, by wyrzucić z siebie złość, która mi krew psuje…

Co jeszcze: do wszystkich matek na emigracji, ciężarnych: jeśli czujecie się źle, to nie dopuszczajcie do momentu, abyście się zamieniły w Cruellę de Mon!! albo w wampirzycę… a odpowiednim momencie poproście o pomoc. Każda z nas czuje czy może biegać do końca ciąży. Jak czujesz się chociaż trochę źle szukaj pomocy (mój największy problem był – gdzie szukac pomocy?? – bo byłam i jestem tu nowa…)
Jeżeli masz kochanych ludzi dookoła siebie, a mimo to radość życia znika tzn., że potrzebujesz pomocy, zanim staniesz się duchem!!!. Szukaj przyczyny! Wyciągaj ziarnko grochu, zmień to, wyrzuć ziarenko. Daj sobie sznasę.

O duchach będzie więcej!! Jak myślicie? Czy duchy widzą?, mówią? uśmiechają się? Jedno jest pewne – uwielbiają życie za murami…
Zapraszam w kolejne dni.