Uprzejmość - to nie duchy... to ludzie...

Wczoraj, wyczłapałam na górę zamkową prześlicznego!!! miasteczka Quedlinburg:
https://www.google.pl/search?q=quedlinburg&espv=2&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=XWnfU5GlM8S1PZ2pgLgG&ved=0CB4QsAQ&biw=1920&bih=1099

No wyczłapałam !!! z rodziną i znajomymi - że lekko mżyło to dałam radę... ale ciężko było.
Zadowolona z siebie chciałam jeszcze grupę powlec w powrotnej drodze na przepiękny rynek...
Po drodze dzieci, w liczbie 5 rozkrzyczały się o jedzenie.
Padło na gofry.
Wszyscy wpakowaliśmy się do ślicznie wyglądającej naleśnikarni.

Rozwój wypoadków szybko i krótko (bo "rozwój" trwał godzinę!):
1. czekamy, czekamy, pani nie przychodzi...
2. po 10 min. 3 dzieci wymusiło lody "kręcone" i siedza z nimi...
3. po 15 min. przychodza dwie panie... mówimy, że chcemy gofry.
4. pani przyjmuje zamówienie
5. czekamy pół godz...(siku, bala, bla) nie ma gofrów
6. pytanie do kelnerki "Co jest?"
7. odpowiedź: że nie przyjęła zamówienia, bo myślała, że my chcemy na wynos! (chcemy na wynos - i siedzimy i czekamy na "odpowiednią chwilę"????)
8. delikatnie (jeszcze) zdenerwowani wstajemy i zbieramy się
9. jedno z dzieci krzyczy o gofry!!!
10. przy ladzie "na wynos" zamawiamy gofra... za 30 sekund drugie dziecko chce gofra i zamawiamy drugiego

I tu apogeum:
1. pani od gofrów komentuje ostro, niemiło, że mogliśmy od razu zamówić dwa, bo ona musi maszyne znów otwierać!!! (część grupy, nie znająca niemieckiego, patrzy zanipokojona na panią)
2. pani od gofrów rzuca na ladę papierowe tacki
3. pani od gofrów rzuca na papierowe tacki papierowe serwetki
4. część z naszych (co ni erozumie niemieckiego) pyta o co chodzi??
5. nikt nie wie, bo mąż wnerwiony po czubki rzęs stara się opanowywać siebie na tyle, by nie zrobić jakiejś głupoty
6. wszyscy zanipokojeni coraz bardziej...
7. porywamy 2!!! gofry i wychodzimy
8. deszcze leje
9. 2 gofry znikają w 5 buziach w sekundę i ...ryk...
10. na rynek nie idziemy - leje, straciliśmy godzinę, ja już nie daję rady fizycznie..

 W domu wszyscy wypytują, dopytują - ale jak to? ale dlaczego?

Analizujemy czy Pani sobie pozwoliła na takie zachowanie, bo??? co co??? bo musiała obsługiwać Rosjan (wszyscy nas tu biorą za Rosjan); bo nie lubi swojej pracy; bo miała zły dzień; bo duszno jej było...

Siedzimy i staramy się odpowiedzieć tym, co przyjechali z Polski: nie wiemy, ALE!!! myślimy, że przyczyn jest wiele, bo to NIE PIERWSZY RAZ!!! spotkaliśmy sie tu z takim potraktowaniem!!! niestety...

Jeszcze nie wiemy czy to jest zachowanie wobec NAS, czy takie "ogólnie przyjęte"...

Wiemy jak bywa w Polsce - różne.. jesteśmy pzryzwyczajeni, że nie weimy czego się mamy spodziewać po osobach nas obsługujących w urzędach, sklepach lokalach; będzie albo miło albo niemiło...

W Austrii - ani raz przez 5 lat nie spotkaliśmy się z takim zachowaniem...

W Niemczech - czujemy się tu,  jak intruzi, jak ci, co przeszkadzają, wpychają sie i TRZEBA się nimi zająć...

Nie mówię już o uśmiechu i zwykłej uprzejmości... Ale o powstrzymywnaiu się przed okazywaniem wprost "niechęci".

Wtedy czujemy, że to nie duchy... to ludzie...

Miasteczko takie piękne, że pojadę tam jeszcze, dam szansę komuś innemu, w innej knajpce...