Dalej o nauce czytania maluszków.

Odpowiadając na pytania i postulaty, piszę post zawierający kilka szczegółowych informacji przydatnych przy nauce samogłosek i sylab (dzieci dwujęzycznych i nie tylko).

1. jeśli widzicie sekwencję: AA lub AAA; OO lub OOO to czytacie ją A-A-A O-O O-O-O, nigdy jako przedłużone samogłoski (występujące w innych językach)! To jest kolejny etap nauczania czytania – to sekwencja (to jest już praca lewej półkuli mózgowej). W pierwszych krokach uczymy pojedynczych: A O U itd. (prawa półkula, sprawniejsza u małych dzieci)

2. WIELKIE (majuskuła) i „małe” litery: ja pozostaję wierna stanowisku, że małe dzieci dobrze jest (!) uczyć czytać wykorzystując WIELKIE LITERY – popierają to stanowisko badania dotyczące umiejętności analizy i syntezy wzrokowej neurobiologów – małe dziecko lepiej postrzega wielkie litery, pisane czcionką bezszeryfową (bez zakrętasów i ozdobników). Mówimy tu o małych dzieciach! Ich analizator wzrokowy nie zawsze (!) jest gotowy do postrzegania skomplikowanych różnic, które występują w małych literkach.

3. Nie ma problemu z przejściem z liter dużych na litery małe!! Wraz z wiekiem i ćwiczeniami wzrastają umiejętności dziecka w dwóch ważnych zakresach: analiza i synteza wzrokowa oraz kategoryzacja i pamięć! Dziecko potrafi wykonywać te operacje myślowe na coraz to bardziej skomplikowanym materiale. Do mnie argument ilościowy (że wokół jest więcej małej czcionki) nie przemawia. Takie ćwiczenia „wzrokowe” mogą wykonywać np. dorośli, ucząc się języków obcych a nie małe dzieci, które wcześnie! uczymy czytać. Dzieciom większym z powodzeniem można „podawać” różne czcionki. Jeśli chcemy wcześnie uczyć czytać, musimy się dostosować do możliwości maleńkich dzieci i podążać za ich rozwojem ogólnym. Jeśli nauka przebiega normalnie, małe czcionki „wchodzą” same! Dziecko pyta i samodzielnie, w pewnym momencie, kiedy jego umiejętności analizy i syntezy wzrokowej oraz kategoryzacji są na odpowiednim do tego poziomie, zaczyna czytać małe literki.

4. Wiek. Dlaczego tak wcześnie: ja pokazałam moim dzieciom samogłoski w wieku około pół roczku (bez wielkich ambicji, że uczę czytać!). W wieku około roczku robiłam to częściej i więcej – tzn. więcej samogłosek się w klockach poniewierało. Wszystko jest w formie zabawy lub po prostu postrzegania tych literek jako części otoczenia. W tym wieku dla dziecka równie ważne jest jak mówimy: To jest A. I jak mówimy: To jest drzewo. Nie wie ono jakie funkcje spełnia A i drzewo. Jest. I tyle. Ważna jest możliwość wykorzystania tego czasu. Oczywiście dziecko dwuletnie – to też bardzo małe dziecko do nauki czytania ale już bardziej świadome, u takich dzieci ważniejsza jest wtedy technika zabawy. Dlaczego jeszcze: ano dlatego, że wszystkie dzieci z grupy, potrzebującej językowej stymulacji, powinny być objęte pomocą jak najwcześniej – mózg dziecka do 3 roku życia czyni cuda i ma wielkie zdolności. Ja dzieci dwujęzyczne zaliczam do tej grupy. Wiedziałam, że Maksymilian prawdopodobnie pójdzie do niemieckiego przedszkola w wieku około 2 lat. Chciałam, aby do tego czasu jak najwięcej i najlepiej opanował język polski. Udało się. Nauka czytania jest bardzo dobrą stymulacją dla pracy ośrodków w mózgu odpowiedzialnych za język.

Jeżeli dziecku małemu nauka czytania przychodzi z trudnością znaczy to, iż któraś z ogólnych funkcji rozwojowych jeszcze na to nie pozwala. Jeżeli jednak jest wskazane, by takie dziecko uczyło się czytać (dzieci z problemami rozwojowymi lub wg mnie też dwujęzyczne) ważne jest, by stwierdzić jaka funkcja poznawcza powinna być najpierw wyćwiczona. Tylko doświadczony terapeuta może to zrobić.

Jeżeli macie jeszcze pytania do tych problemów – piszcie proszę.

Post ten dedykuję Oli La – zmotywowała mnie do pisania ;-) – i jej Maluszkom!