Przygotowanie do przedszkola - dziecko dwujęzyczne.

Sierpień, sierpień. Babcia od dwóch tygodni straszyła dzieci, że wakacje się kończą...
Wakacje jeszcze trwają, ale czas pójścia do przedszkola, szkoły, zbliża się, powoli? szybko? nieubłaganie:-)

Dostałam kilka zapytań, co sądzę w kwestii przygotowania dziecka małego, dwujęzycznego, do pójścia do przedszkola: zostawić to biegowi wydarzeń, czy próbować ułatwiać dziecku ten "szok"?

Oto moje zdanie:
Uważam, że dzieci, mające w jakikolwiek sposób (i z różnych powodów) zaburzoną komunikację, potrzebują szczególnego wsparcia w momencie pójścia do przedszkola. Dzieci dwujęzyczne, ze względu na swoją specyficzną sytuację - również wymagają pomocy dorosłych. Rodzaj wsparcia zależy od wieku dziecka, stopnia opanowania języka, wrażliwości emocjonalnej dziecka.
Dzieci z małżeństw mieszanych zwykle łatwiej przechodzą proces adaptacji, ponieważ znają, w lepszym stopniu język, znają więcej podstawowych zachowań komunikacyjnych, ważnych w kontaktach społecznych; umieją zapytać o podstawowe rzeczy i odpowiedzieć na podstawowe pytania.
Dzieci z małżeństw polskich, idące do przedszkola kraju przyjmującego, mają więcej problemów. Nasz syn, Maksymilian, dość ciężko adaptował się w przedszkolu (miał 2 lata 3 mies.) Mówił świetnie po polsku i bardzo! mało po niemiecku - to okazało się dużym problemem dla niego (po polsku mówił bardzo dużo i bardzo dobrze - przyzwyczajony był do szybkiego opisywania tego, co chce lub potrzebuje i rozumienia, o czym mówią inni).
Najczęściej da się słyszeć zdanie, ze małe dzieci szybko uczą się języka i szybko się przyzwyczajają do nowych okoliczności. Jest to w pewnym stopniu prawda, lecz ja osobiście nie spotkałam jeszcze dziecka polskojęzycznego, które bez żadnych(!) kłopotów przyjęło sytuację pozostawienia w przedszkolu, w którym wszyscy mówią w języku obcym (niektórzy rodzice tak twierdzili, ale po bliższej rozmowie, okazywało się najczęściej, że u dzieci tych pojawiały się zachowania agresywne lub wycofaniowe w przedszkolu lub w domu). Jestem przekonana, że można i należy tym dzieciom ułatwić pierwsze tygodnie.
Dzieci, w których domach mówi się po polsku, które nie znają języka kraju, w którym mieszkają powinny być przygotowane na konfrontację z nową sytuacją. Większość z naszych dzieci jest osłuchana w języku kraju, w którym mieszka, ale nie zawsze jest to wystarczająca znajomość ważnych społecznie konstrukcji zdaniowych.

Co zrobić:
1. należy mówić, opowiadać, tłumaczyć dziecku, co je czeka - po polsku oczywiście!! Ważne jest, aby traktować pójście do przedszkola jako miłe, fascynujące wydarzenie. Wzbudzać ciągle pozytywne emocje i nastawienie. Broń Boże nie straszyć przedszkolem! (słyszałam takie zdania: "jak dalej będziesz taki niegrzeczny to szybciej wyślę cię do tego przedszkola!!"), Jeżeli widzimy jakieś negatywne emocje u dziecka - nazywamy je - "oj, troszkę się boisz?, nie chcesz zostać sam bez mamy?, aha - będziesz tęsknił za mną...;

2. dobrze jest zaznajomić się z jakimiś dziećmi i mamami, mówiącymi w języku przedszkola - pomocne jest to, że dziecko będzie widziało i słuchało dzieci, które nie mówią po polsku, wskazane jest przebywanie z takimi dziećmi dłuższy czas, aby nasza pociecha mogła zaobserwować różne zachowania (nie tylko językowe...);

3. zwrócić szczególną uwagę na społeczne i językowe zachowania, typowe dla danego kraju: gesty i słowa na przywitanie, pożegnanie, przeprosiny;

4. nauczyć zadawania i rozumienia podstawowych, przydatnych pytań (Co to jest? Jak to się nazywa? Czy mogę tym się bawić? Dasz mi tę zabawkę? Jak masz na imię?; i podstawowych "oznajmień": Chcę siku. Nie chcę tego. Nie lubię tej zupy. Idę do toalety. itp.

5. dużą pomocą dla nas i dla naszego synka okazał się pomysł prowadzenia dzienniczka - żałuję, że nie wpadłam na to wcześniej: szczegóły i opis Początki dzienniczka Makusia
br> A jak mogą pomóc panie z przedszkola? Pisałam o tym TUTAJ . Jeśli to możliwe, przeprowadźmy na początku roku rozmowę z panią i zasugerujmy jej przynajmniej niektóre z opisanych przeze mnie propozycji współpracy.br>br> Wiemy przecież, że to ważny dla dziecka i rodziców moment. Próbujmy sprawić, by był miły.