Dziecko dwujęzyczne oswaja przedszkole.

Po powrocie z Polski dzieci do przedszkola biegły chętnie (oprócz buntu wobec konieczności spania...).  W Polsce byliśmy trzy miesiące. TO dużo. Język polski "wzrósł", został wykorzystany, przećwiczony, douczony, dokarmiony.
Oprócz włączonej w drodze powrotnej (przez 8 godzin) płyty z niemieckimi piosenkami, nie przygotowywałam dzieci na powrót w niemieckojęzyczne środowisko. Jakoś nie miałam czasu ani myśli o tym. Zastanawiałam się, co będzie z niemieckim, dopiero właśnie w drodze powrotnej, jak zamilkły, słuchając znanych sobie piosenek.
No i:
W progu przedszkola Maksymilian wpadł i zawołał na całe gardło "cześć" i znieruchomiał, zorientował się, że nie tak i widziałam jak zacisnęło mu się gardło i nagle zaczyna krzyczeć: "Mamo!! no jak to??!!, no jak to??!! i szarpie mnie z jakąś paniką w oczach. W tym momencie pani głośno mówi: "Guten Morgen"!! Z Makusia opadło wszystko, wesoło zawołał "guten Morgen" i widziałam, jak w tej sekundzie "pstryknął" niemiecki i on ze szczęściem pobiegł...
Ala stała i słuchała, poszła cicho, potulnie, mrucząc pod nosem "guten Morgen".
Przez kilka dni panie mówiły, że Ala z uporem mówi po polsku, Makuś radzi sobie.
Po tygodniu, może 1,5 tygodnia usypiam dzieci, rozmawiamy sobie... cisza, nagle Ala mówi: "Mamo, ja nie chcę iść do przedszkola!! Tam jest.... tam jest... tam jest...." (cisza i po chwili) "tam jest NUDNO!!!"

NUDNO???!!!! wiecie, że dość dobrze znam słownik moich dzieci i słowo "nudno" Alicji było nieznane do tej pory. Zaznajomiła się z nim w Polsce. Coś mi jednak nie pasowało - nudno? w przedszkolu? No i zorientowałam się: kuzyn nauczył, ale zakresu znaczeniowego nie podał dokładnie... i zaś Ala, szukała słowa określającego samopoczucie/atmosferę teraźniejszą z przedszkola i wybrała słowo, nowe, które wydawało jej się, oddaje ciężar/kaliber tego, co czuje.

Wiem, więc, że nie jest nudno, ale "nudno", więc pytam naokoło, co to takie strasznie "nudne". No i co, po kilku okrążeniach, wyszło: "bo ja nie rozumiem, co pani mówi, i nie wiem jak powiedzieć". Czyli taa.... Czyli rozwiązania trzeba szukać, chociaż trochę pomóc znów, bo nie jestem zwolennikiem pozostawiania dziecka w stresie braku komunikacji.

Zaczęłam się głośno zastanawiać "co możemy zrobić...?" i Ala sama ochoczo: "dzienniczek przecież!" "Chcesz nosić dzienniczek?" "Tak, tak!!" Tu więcej o dzienniczku przedszkolnym, (który poszedł w odstawkę, bo wiecie ile kosztuje czasu...)

Tak więc musimy wrócić, chociaż na chwilę do pisania dzienniczka, bo widzę, Alicja JESZCZE CHCE mówić i opowiadać o tym, co ją spotyka. Wczoraj słyszałam, jak usiłowała powiedzieć po niemiecku, że będzie chodziła uczyć się tańczyć. Jej wypowiedź zaś była zbudowana tylko ze słów, które zna z tego pola tematycznego i wyszło, że już jest co najmniej prima balleriną...

Wracam do rozmowy wieczornej z Alą. Po odkryciu, że dzienniczek może pomóc, nastała chwilka ciszy, bo spod drugiej kołdry słyszę głos: "Ja też chcę mieć dzienniczek!" - Makuś... "Ty, przecież pani mówi, że wszystko rozumiesz!" "Nie rozumiem, rozumiem dużo, ale nie mogę im o wszystkim powiedzieć!!! nie znam tych słów i zanim powiem inaczej, to już nie ma czasu! I jak mam sobie z nimi pogadać! Po polsku nie rozumieją! A czasami są takie fajne rzeczy, a ja nie wiem i nie mogę się zapytać, bo nie wiem jak. Albo oni rozumieją całkiem inaczej, niż ja chcę. Ja chcę dzienniczek, będziecie mnie uczyć"
BUM...
Ja wiem, o co chodzi, to już są pytania w stylu (po polsku do nas): "a dlaczego ta woda kapie z tej rynny i tu zrobił się taki dołek, ona wyżłobiła sama? Jak to woda ma tyle siły?" Kto spotkał Maksia tego lata, to wie, jak sobie lubi "pogadać"...

Niby wiem, niby zdaję sobie sprawę z takich problemów... ale za każdym razem, kiedy widzę, że moje dziecko jest w innym miejscu w dwóch językach, odkrywam nowe pytania. Ja mogę go uczyć tylko polskiego i liczyć, że przyjdzie czas, że "wyrówna". Wiem...

Ale startu w szkole nie miałby takiego samego, więc cieszę się, że odroczyliśmy go.

I wracamy do dzienniczka z Alicją i z Makusiem chyba też. Ale jak będzie wyglądał dzienniczek Maksia teraz? Nie wiem, najlepiej, jakby wpisy robiła pani w przedszkolu, raz na jakiś czas... Ale to , to raczej niemożliwe... Napiszę jak to się potoczyło.